Kral Kaybederse / Gülseren Budayıcıoğlu

Gülseren Budayıcıoğlu ile ilgili bildiğim tek şey, İstanbullu Gelin dizisinin konu edindiği ''Hayata Dön'' kitabının yazarı olması.
Bir de kitabı okuyunca diziyi izlemeyi sevmiyorum, diziyi izliyorsam kitabı okumak istemiyorum.
Diziyi izlediğim için Hayata Dön kitabını da merak etmemiştim.
Hafta sonu bir arkadaşımla görüştüm, elime Kral Kaybederse kitabını verip sadece -mutlaka okumalısın... dedi...
(Çok seviyorum bu yaklaşımı)
Ben olsam tutamam çenemi :) Bir yandan kitabı verir, bir yandan da uzun uzun anlatırım falan ^.^
Arka kapak yazısına dahi bakmadan başladım okumaya.
Kitap o kadar güzeldi ki.
Sayfaları hep bir merakla çevirdim.

Nasıl güzel yazılmış...

Ne garip hayatlar var...

Hayat ne garip...

Kitabı elime alacağım zamanları kovaladım durdum.

Sonunu merak ettiğim için hem hemen bitsin istedim, hem de hiç bitmesin...

Aslında uzun uzun konuşasım, kitabı anlatasım var ama bu sefer yapmayacağım.

Çünkü bu kitap okunmayı hak ediyor.

İyi günler dilerim...

Ekim Ayı Geçmeden

Ekim ayını diğer aylara nazaran daha çok seviyorum. Mâlum #benimayım :)

Aylar, yıllar geçti ömrümden hayatının en çok hangi zamanını sevdin deseler -tam da şu anı, derim. Yaş aldıkça yaşlanıyorum kısmına gözlerimi kapatıyorum. Geçmiş denilen şey acı, tatlı geldi geçti. Artık saymıyorum.
Ama en büyük duam sağlık, varlık.
Bunu insana hayat mı öğretiyor, zaman mı öğretiyor bilmiyorum ama artık yaş aldıkça bazı şeyler daha normal geliyor...
Bir zaman sonra, içimde ki iyiliklerin değil ama beni savunan duygularımın geliştiğini, yapmam dediğim şeyleri yaptığımı... aklıma gelmeyip başıma gelen şeyleri yaşadığımı gördüğüm zaman... evet, yaşlanıyoruz... diyorum.


Neyse...
Şimdilik söyleyeceklerim bu kadar :)
Yine görüşelim inşallah Ekim ayı ^.^

Ruh ve Tembellik

Üzerinden epey zaman geçti,
Bir arkadaşım heyecanla bir etkinlikten bahsetmişti.
Katılmak istemediğimi söylediğimde ise, ruhun mu tembel senin? demiş zihnimin köşesine yer etmişti.
Bu soru kendimi sorgulama sebeplerimden biridir.
Ruhum bazen tembel,
Bazen yorgun,
Bazen mutluyken mutsuz,
Bazen de mutsuzken mutlu olabiliyor.
Ama bunların hiç biri elimde olmuyor.
Bende herkes gibi zaman zaman feleğin çemberinden geçip silkeleniyorum.

Tam da şuan kendimi sorguladığım zamanlardan birindeyim.
Yıllardır değişmeyen gerçeklerimden biridir pazar gününü pazartesi gününe bağlayan geceler.
Uyuyamam.
Tembellikten mi derseniz, hiç değil.
Ama ruhun huzursuzluğundan, yapılan haksızlıklardan, insanlarla mücadele etme isteğimin olmayışından.
Hayatı zorlaştıran insanlar uyurken benim uykumun kaçması ruhumun azmi değil de ne?

Neyse...
Zamanı geri alamıyorduk değil mi...

Cumba Çocuk

Ankara da yaşayanlar çocukla gidilebilecek alan kısıtlılığını çok iyi bilir. 

Oturduğumuz muhit çevresinde alışveriş adına binlerce yer bulabilirken aktivite/eğlence olarak görmek istediğimiz yerler maalesef ki sınırlı. 

En azından bizim yaşadığımız çevre öyle. 

Tesadüfi olarak kızımla evden çıkıp ne yapacağımızı bilmediğimiz bir zamanda google yardımıyla geldik Cumba Çocuğa. 

Gerçekten çok iyi geldi.

Çocuğu avm dışında eğlenebileceği etrafta ona zarar verecek şeyler olmadan, rahat rahat gezebileceği geniş mi geniş bir alana getirmiş olmanın mutluluğu ile paylaşmak istedim. 

Rahatlıkla çayımı içerken kızım alanı keşfetmenin tadını çıkardı. Ayrıca benim de görmemi istediği şeyleri yanına çağırarak paylaştı.


*(Bu davranışı; ah benim zekâsını anasından alan akıllı çocuğum! gibi değil de, onun mutlululuğu benim mutluluğum.. olarak algılamanızı rica edeceğim :))

Samimi, güler yüzlü, sıcak insanların bulunduğu güzel bir ortam. Cumba Çocukla ilgili öğrenmek istediğiniz her türlü soruyu bıkmadan cevaplıyorlar :) Raflar, sandalyeler, koltuklar hepsi çocuğumuzun rahatlıkla ulaşacağı boyda. Mekan sahipleri hem çocukları, hem de aileleri düşünmüş. Keyifli ve güvenli.
Ayrıca bir saat ücreti 15 TL olan hem fiyatı uygun hem temiz, hem de güvenli bir oyun alanı bulunuyor. Kütüphane/kafe kısmını çok sevsem de oyun alanını görmeden geçemedim. Malum önümüz kış...

Bir de haftalık, aylık etkinliklerinin olduğunu öğrendik. Atölyeleri, ev yapımı pastaları, kekleri, çayları ile tam bir aile ortamı. Web siteleri, www.cumbacocuk.com buradan da bakabilirsiniz.

Şunu da belirtmek isterim ki,
Bu paylaşım evet bir reklam.
Ama karşılıksız.
Cumba çocuk sahiplerinden habersiz.

Bizim gibi arayış içinde olan, fakat böyle bir yerin varlığından haberi olmayanlar haberdar olsun diye...

Herkese iyi haftalar.

Beklemedeyiz

Uzun bir ara verdikten sonra yazmak en zoruymuş.
İnsan nereden başlayacağını bilemiyormuş..
Buraları çok seviyorum.
Uzaklaşmak hiç iyi gelmedi. Aslında yazdıkça kendime zaman ayırıp, önce kendimle bir şeyler paylaşıyor muşum ki bu çok daha kıymetli.
İnsan aynı anda her şeye yetemiyor.. yetişemiyor da...
Burası benim için durak yeri gibi, yazmadığım karalamadığım zamanların eksikliğini hissettim desem yalan olmaz..

Çalışma hayatı.
Evlilik.
Aile.
Şimdi de minik bir kıpırtı var içimde...
Henüz adını koyamadığımız tatlı bir heyecan,
Çoşkulu sesler var.
Hayırlı, sağlıklı, sıhhatli bir şekilde karşılamayı ümit ettiğimiz minik bir kalp...

#37hafta 

#beklemedeyiz

^.^

Huzursuz Ruhum

Bazen her şeye ve herkese küsesim geliyor.
Tüm kapıları kapatıp oturasım...
Sonra bir zaman geliyor, biraz hava almalıyım diyorum... o da uzun sürmüyor.
Hayatlar, yalanlar, dolanlar, sahte gülümsemeler, samimiyetsizlikler hepsi sanki seçmece gibi bir bakıyorum etrafımda.
Ama kaçacak yerim, gidecek bir köyüm yok... olsa da yok.
Uzun zamana bağlayacağım yokluğumun tek sebebi etrafımdaki huzurlu insanların huzursuzluklarıdır. Boşuna üzülmeleri, benim buna dayanamam, sonra küsüp herkese-her şeye kapılarımı kapatma istediğimde oradan geliyor... ama velhasıl elden bir şey gelmiyor.
Ruhum huzursuz..
Kalbim en mutlu olması gereken zamanda çok mutsuz.


Böyle zamanların geçmesini istediğimde, bir otobüse binip saatlerce yolculuk etmek, nefes almak istediğim zaman da, müsait bir yerde durur musunuz... demek istiyorum...

Ben Bilmem

Hani bazen bir adım atacak oluruz.
Ölçeriz.
Tartarız.
Kendimize göre en olurunu buluruz.
O sırada biri gelir ve hayır der.
Bak böyle yaparsan şöyle olur.
Şöyle yaparsan eğer böyle...
Sonra ise hemen şu lafını ilave eder; "bak sonra ben demiştim demeyeyim".
Ben bilirim, ben demiştim gibi başı "ben" ile başlayan sözler ne kadar da tehlikelidir esasında değil mi...
Bir kere insana en büyük hatayı "ben" ile başlayan sözler yaptırır.
Ben dedikten sonra senin ne istediğinin önemi yoktur.
Doğru bir tanedir ama herkesin doğrusu "ben" dedikten sonra kendinedir.
"Ben" ile başlayan en güzel cümle ise "ben bilmem" dir.

Hepsi bir yana bir de şunu anlamam:
Ben demiştim diyen insan neden dediği olduğu zaman mutlu olur da dediği olmadığı zaman mutsuz?

Size Bir Sır Vereceğim

Evet yine çok akıllıca bir kitap adıyla karşı karşıyayız :-)
Görür görmez insanın bulutçuklarının havada uçuşmasına sebep oluyor.
Ama esas kitabı okumamdaki en büyük sebebe gelecek olursak, içinde suyun mucizesini konu alan bir hikaye yer alması.
Suyun moleküler yapısını, hassaslığını, negatif-pozitif elektrik ayrımı yapabildiğini biliyoruz.
İnsanın ruhaniyetinden dahi etkilenebilen bir nimet.
Aynı zaman da bizim maddi, manevi duygularımızı da etkileyen bir nimet.
Şifası yanında mucizevi bir çok durumu da içinde barındırıyor.
Öyle ki, suyu ne kadar çok sevdiğimi saatlerde susmadan anlatabilirim :-)

Peki kitabı?

Kitabı sevdim.

Çünkü ayrıntıya boğulmayı sevmiyorum.

Anlatılanları o an oradaymış gibi okumayı seviyorum.

Ayrıntıya çok fazla girilmesi olay örgüsünden uzaklaştırıyor.

Öyle hissediyorum.

Yazar bu duruma eminim beni ve benim gibileri düşünerek dikkat etmiş :-) o yüzden sevdim.

Su hakkında ne öğrensem, ne okusam, ne duysam mutlu olduğum için ziyadesiyle doyurmadı belki ama tatmin etti.

Ayrıca sadece su-dan da değil, Niyâzî-i Mısrî'den de bahsediyor ki sıradaki yayınımda yaşam hikayesine ayrıntılı bir şekilde yer vereceğim.

İşin özü, tavsiye ederim :-)

Karmaşa

Köşeye sıkışmış gibiyim.
Etrafımda ki insanlar bir şeyler olsun diyor.
Benden bir cevap bekliyor.
Bense dudaklarımı kıpırdatacak kadar dahi gücümün olmadığını hissediyorum.
Cevap vermek için konuşmaya gücüm yok ama düşüncelerimi hiç konuşmadan dinleyecek birine anlatmaya ihtiyacım vardı, yazarak rahatlayacağımı düşündüm.
Şimdiyse klavye elimde ama nereden başlayacağımı bilmiyorum.
Yarını görmek, yarına ulaşmak nasip olursa, yarından sonrasının nasıl ilerleyeceğini de bilmiyorum.
Bilmezlikler içinde kaybolmuş olabilirim.
İç sesimi susturmayı hiç bu kadar çok istememiştim.
Acilen kendime kavuşmak istiyorum.
En büyük duam önce sağlık, mutluluk ve selamet.
Hem ülkemize, hem kendime, hem kendimize....

Selfie/Özçekim'den Sonra...

Türk Dik Kurumu çok fazla kullanılmayan öz çekim kelimesi için yeni bir öneri sunmuş.
GÖRÇEK.
Türkçemizin ne kadar değerli olduğu tartışmaya kapalı bir konu.
Fakat telefonu ele alınca, hadi bir selfie çekinelim demek daha kolay.
Hadi bir öz çekim yapalım, demek güzel.
Ama bir görçek aynı hissi uyandırmıyor.
Aksine..
Bana nedense Melih Gökçek'i hatırlatıyor :)
Aslında öneriler arasında "ön çekim" de varmış.
Keşke onu öne sürselermiş.
Ön çekim kulağa daha hoş geliyor.

Neyse esas Obama'nın bu fotoğrafını görünce beni bir gülme alıyor ki sormayın :)))

Snapchat

Amcalarım, kuzenlerim, bilumum akrabalarım tam bir facebook bağımlısı adayı olduklarında facebook hesabımı kapatmıştım.
Bayramdan bayrama görüşebildiğimiz insanlarla, hatta hiç görüşemediğimiz, yolumuza çıksa -aa merhaba diyecekken yolunu değiştiren ve yüzünü çeviren arkadaşlarımızın listemizde var olması ne saçma değil mi...
Yanlış anlaşılmasın.
Arkadaşlarımı ve akrabalarımı çok seviyorum sadece sosyal medyanın onlara veya bana kattığı samimiyetsizliği sevmiyorum.
Öncelikle bana kendimi özel hissettirmiyor.
İnsan sıfatına yakışan en güzel duygulardan biridir samimiyet.
Bana vefasız olduğumu söyleyen, aramadığımdan, sormadığımdan yakınan insanların samimiyetsizliğini de sevmiyorum.

Özgür olduğum sosyal medyaları seviyorum.

Bu sıralar en çok snapchat'e takıldım.

Biraz benden, biraz da o küçük dünyamdan.

Ama en önemlisi samimiyetle..

Snap adım, instagram adım hep aynı: dndnbgne

Yaseminsel Mevzular 2

Kısa bir süre uzak kaldım buralardan.

Ne var ne yok diye bakmaya geldim ama kendimi tutamayıp bir kaç kelam edeyim dedim.
Vaktiyle NFK'nın kitabında okuduğum bir söz vardı.

Çok severim.

''Belaya uğradığın zaman sabret

Halinden mahluklara şikayet etme

Merhametliyi merhametsize şikayet etmiş olursun!''
İnsan okuduğunu veya dinlediğini nasıl anlamak isterse öyle anlıyor.

Bazen doğru anlıyor, bazen yanlış.

Ama esasen anlıyor.
Küçük bir hastalık yaşadım.

Aslında hastalık değil, sıkıntı.

Sıkıntı da değil, üzüntü.

Adı bende vardı, sonradan yok oldu.

Üzüldüm.

Kalbim kırıldı.

Fakat yalnızca imtihanıma sahip çıkıp tevekkül ettim.

Kalbi kırıkların duası kabul olurmuş.
Bu ümitle sadece sustum.
Kalbimi kıranları Hz. Allah'a havale ettim.
Ve sonra, sadece dua ettim.

Emri Olur

Mekke de Vahşi adında bir köleye..
Bir gün efendileri, zengin olmak istemez misin? ey Vahşi diye gelirler.
Vahşi; canım dışında ne isterseniz kabul, der.
Kölenin sahipleri ondan Hz. Hamza'yı öldürmelerini ister.
Savaşlara zırhsız giden cesur Hz. Hamza'ya Vahşi'nin mızrağından çıkan bir ok saplanır.
Uhud savaşında Efendimiz (s.a.v)'in amcası Hz. Hamza şehit olur.
Gün gelir, zaman geçer...
Efendimiz (s.a.v) inen üç ayet delili ile Vahşi'yi Müslümanlığa davet eder.

Vahşi Taif'de Müslüman olur.
Peygamber Efendimiz (s.a.v)'in kapısına gelir.
Şehadet etmeye geldim, şahitlik et.
Beni yıldızlarından say der..
Peygamber Efendimiz (s.a.v) cevap verir...
Gel ama şöyle sesin uzaktan gelse...
Gözlerimiz gözlerimizi uzaktan deyse...

Sonrasında Resulullah (S.A.V) vefat edecekti…

Mescit öksüz,
Mescit yetim,
Mescit sahipsizdi sanki,
Hazreti Vahşi söz vermişti ya yaklaşamıyordu mescide
Sanki Resulullah (S.A.V) hep oradaydı.

Ve bir gündü…

Hazreti Vahşi mescit arkasındadır,
Yine üzgün,
Gözleri yaşlı,
Özlüyordu çünkü
Dokunamamıştı Resullah'a (S.A.V) ya…

Ve o dem bir ses yükseliyordu
Vahşiii…!
Ne bekliyorsun? Mescit seni bekler,
Gir artık mescide,
Sanki zaman durmuştu,
Sanki mekan yok olmuştu,
Vahşi huzurdaydı..

Sonra Vahşi'nin halini anlatan bu eser hasıl olur...

Taş bassın yerime dedi gönlüne..
Emri olur başım gözüm üstüne..

Bakmasın demiş birdaha yüzüme..
Emri olur inansın bu sözüme..

Almasın demiş adımı diline..
Vay ben ölem atsın toprak üstüme..

Vahşinin imtihanı da böyleymiş.. diyebiliyoruz ama ne nasip, ne nasipsizlik değil mi...

Masum Görünen Boyama Kağıtları

Geçenlerde bir arkadaşımın çocuğu boyama kağıtları çıkarmamı istemiş.
Barbie, winx, vidya tinkerbell falan yazmış minicik elleriyle, annesi aracılığı ile göndermiş.
Karakterleri Google'da aratınca şok oldum!

Şöyle düşündüm bir an.. çocuğum olsa ve böyle resimler boyasa çok utanırım.
Saçım açıkken cama dahi yaklaşmıyorum çünkü.
Yeni bir kıyafet giyiyorsam uygun olup olmadığına defalarca bakıyorum.
Kendimi olabildiğince korumaya çalışıyorum.
Ama düşünün..
Bu resimleri ve karakterleri 7-12 yaş aralığı çok seviyor.
Bu karakterlerin kırtasiyelerde kalem, silgi not defterlerinde ve bir çok eşyada baskıları mevcut.
Her yerdeler.
Resmen çocuk yetiştirmenin, anne baba olmanın zor zamanlarında mücadele veriyor bir kesim.
Bir kesimde ne olduğunu anlayamadan çocuğu başka dünyalara farklı hayatlara kapılıp gidiyor.
Toplum olarak bazı şeyleri meşrulaştırıyoruz.
Sonra eksiklerimizin, nasipsizliklerimizin nereden geldiğini bulamıyoruz.

Hafta-Sonları

Evlendikten sonra kendime hiç zaman ayıramaz oldum.
Hayır, asla şikayet etmiyorum.
Binlerce kez şükür!
Sadece...
Eskiden ayaklarımı uzatır saatlerce otururdum,
Sonra evi bırakıp kapıyı çeker gezmelere giderdim.
Şimdi durum tamamen değişti.
Bazen siz hiç gezmiyor musunuz?
Bir yerlere gitmiyor musunuz? diye soruyorlar.
Hayır efendim! yok öyle bir dünya diyorum boynumu bükerek..
Biz esas evlendikten sonra gezmemeye, hatta mümkün oldukça evde zaman geçirmeye gayret gösteriyoruz.
Çünkü hafta içleri bitmeyen ev işlerimiz, yetişmeyen yemeklerimiz oluyor.
En azından hafta sonları hafta içi hazırlığı yapıp biraz rahatlamaya çalışıyoruz.
Yani öyle hem çalışan, hem bir kaç tane çocuğu ve evi tertemiz olan kadınlar genelde mucizevi, veya da çok zengin oluyorlar :-)
Milli piyango çıkması hayalimiz olmadığından vede ne eşimin nede benim mısır da dedemiz bilumum amcamız, dayımız olmadığından şimdilik hafta sonlarımızı böyle değerlendiriyoruz :-)
Evlendin sen artık? ne bekliyordun diyenler burada da olursa, ki olabilir.
Cevabım yine aynı olur, bu kadarını beklemiyordum :-)

Zimem Defteri

Osmanlı zamanında zimem defterleri olurmuş.
Zenginler Ramazan ayında tebdili kıyafet hiç tanımadıkları yerlerde tenha gördükleri dükkânlara gider, zimem defteriniz var mı? diye sorarlarmış.
Onlarda çıkarınca defterin başından şu kadar kişi, veya ortasından, yada sonundan diyerek hiç tanımadıkları insanların borcunu öder kim olduklarından bahsetmezlermiş.
Giderken de; "Allah kabul etsin" der çeker giderlermiş.

Borcunu ödeyen kimin borcunu ödediğini,
Borcu ödenen de kimin borcunu ödediğini bilmezmiş.
Sırf Allah'ın rızasını kazanmak ve ihtiyacı olanın sıkıntısını gidermek amacıyla,
karşılık beklemeden, gösterişten uzak, verebilmenin Allah'ın lütfu olduğunu bilerek verenler buna şükrederlermiş.


Çok güzel bir adet...
Şimdilerde de inşallah uygulanıyordur.
İnşallah bizlere de uygulamak nasip olur.

Kandil

Latince'ye Candela, Arapça'ya Kındil, Türkçe'ye Kandil olarak gelen bu kelimenin çok güzel bir geçmişi var.
Henüz elektriğin bulunmadığı kutsal gecelerimizde Cami minarelerinde ve mescitlerde kandil yakılırmış. Böyle gecelere o zamanlardan ''kandil gecesi" denmeye başlamış.
Daha sonralarında ise halka şeklinde tatlılar dağıtılıp insanlara ikram edilmiş.
Zamanla bu tatlı yerini simide bırakmış ve Osmanlıdan bize miras olarak kalan simit günümüze taşınmış.
Kandil aydınlatmadır ve aynı zamanda aydınlanmadır da..
Esasında önce insanın iç dünyasını, sonra dış dünyasını aydınlatır.

Kandilimiz mübarek olsun !

21.04.2016

İş yerinde kimseyle çok fazla iletişim kurmayan.
Konuşmayan,
Görüşmeyen,
Kendi halinde takılan bir beyefendi tarafından ziyaret edildim.
Gerçekten çok şaşkınım.


Ve gerçekten çok mutluyum..
Sadece insan olduğum için.
Çıkar gözetilmeden.
Yaptığı işle ve yaptığım işle hiç bir alakası olmayan.
Hiç bir karşılık beklenmeden çay eşliğinde yapılan kısa bir sohbet öyle mutlu etti ki....
Samimiyet nasiple gelen bir duygu kesinlikle.


*Şüphesiz şu hayatta insanın en çok insana ihtiyacı var.

Halil İbrahim Bereketi

Vaktiyle Halil ve İbrahim isminde iki kardeş varmış.
Halil evli ve iki çocuklu, İbrahim ise bekârmış.
Ortak tarlalarında yetiştirdikleri mahsulü her yıl iki pay edip hasatlarıyla geçinirlermiş.
Yine bir yıl harman yaptıkları buğdayı ikiye ayırmışlar.
Halil taşımak için çuval getirmeye gittiğinde hasadın başında bekleyen İbrahim, abisinin geçimi kolaylaşsın diye kendi payından abisinin payına biraz daha ilave etmiş.
Sonra Halil gelmiş.
İbrahim'e; haydi önce sen taşı ambara, demiş.
İbrahim gittikten sonra Halil;
Kardeşim bekâr, evlenip evini kuracak, onun daha çok ihtiyacı var, diye düşünerek kendi payından biraz daha ilave etmiş.
Ve kalan gidenin payına ilave etmeye devam etmiş.
Akşamın karanlığı çöktüğünde bakmışlar ki hasatları azalmak yerine çoğalıyor.
Hak Teâlâ'nın hoşuna gitmiş bu davranışları.
Öyle bir bereket gelmiş ki, kendileri de şaşırmış.

Bu hikayeyi çok severim.

Elhamdülillah, ailem en büyük şükür sebeplerimden.
Ne zaman ablama veya anneme gitsek kesemiz dolu geliriz.
Orada pişen, haneye giren muhakkak bize de düşer.
Bizim de onlara elhamdülillah.
Eşimin ailesinden de aynı şeyleri görünce çok mutlu oluyorum.
Allah razı olsun.
Onlarda bizim gibi düşünüyor.
Allah herkesin kesesine, evine, kazancına, ruhuna Halil İbrahim bereketi versin inşallah.

Ayrıca, şükür sebeplerimiz de bereketli elhamdülillah.

Biriktirdikçe çoğalıyor :-)

Alışveriş Rejimi

Bazen alma işini abarttığımı düşünüyorum. En azından eşim bu konu da kesinlikle böyle düşünüyor ☺ Özellikle düğün arifesinde ihtiyaç olan olmayan herşey fazlasıyla alınıyor. Alınan bazı şeyler de uzun bir süre kullanıma uygun oluyor. Peki alma olayı evlendikten sonra bitiyor mu? Kesinlikle hayır. Biz ihtiyaç diye düşündüğümüz şeyleri bir kenara alıp almaya tekrar devam ediyoruz. Ne garip değil mi..

Almanın sonu yok.
İhtiyaç oluyor israf.
O kadar gereksiz eşyam var ki eve sığamıyorum.
En azından bana çok fazla geliyor.

Bugün avm de gezerken bilumum indirim afişlerine gözlerimi kapadım. Artık almaktan sıkıldım. Tüketime bahane bulmaya gerek duymuyorum. İyi geliyorsa, hava almak da iyi geliyor..

Ve bugün itibariyle bir rejime başladık. Kitap, gıda, temizlik hariç ihtiyaç dışı hiç bir şey almamaya karar verdik. Hem israftan sakınma hem tasarruf etme fikri eşime daha çok cazip geldi ☺

Hedefimiz 6 ay inşallah kararımızda sabit kalır rejimi bozmayız ☺

Çalışmak Güzelmiydi?

Lise yıllarımın başlarındaydım.

Bir gün yakın komşumuz, bir işten bahsedip hafta sonları çalışmak isteyip istemediğimi sordu.

Ve her şey o zamandan sonra başladı.

Kendime böyle bir kötülüğü nasıl yaptığımı hala anlamıyorum. Önce yarı zamanlı başlayıp, hafta sonları, yaz tatilleri derken 3 yılımı hem çalışıp hem okuyarak geçirdim.

Çalıştığım sürede çok fazla zorluk yaşasam da bir kere isteyip elde ettikten sonra işi bırakmaya gururum el vermedi :)

Hem ben; annesine babasına kıyamayıp, kazandığını babasının kesesine koyan küçük bir kızdım hep ^^ Sonuçta annemde en çok, Allah kesene bereket versin, diye dua ederdi :-)

Liseden sonra başladığım okul, değiştirdiğim bölüm derken hem okul hem iş ağır geleceği için bu sefer sadece okulla devam ettim.

Bir gün derste hocamız; bir iş yerinden, güvenirliğinden, fakat sadece yol ve yemeğini karşılayacağından ama işi güzel bir şekilde öğreneceğimizden bahsetti. Teklif güzel geldi. Hemen elimi kaldırdım. Sonuçta erken yaşta işi öğrenecektim neden istemeyecektim ki? Sonra arkama bir baktım, benden başka isteyen yok ^.^

Hocamın referans olduğu yerle gittim görüştüm.

Okul biter bitmez işe başladım.

2 yıla yakın çalıştım.

İşi öğrenmeme rağmen, bir türlü ilerleme kaydetmeme müsaade etmeyen iş yeriyle yollarımı ayırma kararı aldım.

Hiç iş aramadan işe yerleşen ve iş aramayı bilmeyen biri olarak uzun bir süre evde zaman geçirdim :) Ve bu zamana kadar çalışmayı bir türlü sevmedim.

Ama kendimi hep çalışmak zorundaymış gibi hissettim.

Bu nasıl bir çelişkidir hala anlamış değilim ^^

Evet hala çalışıyorum.

Şuan ki iş yerimde 2. yılımı tamamlamak üzereyim.

Bu iş yerim kamuya hizmet veren taşeronları kapsadığı için, ben de bir taşeron olduğum için şu sıralar en çok duyduğum şey, inşallah siz de kadro alacak olanlara dahil olursunuz! oluyor.

Allah razı olsun diyorum. Düşünüyorlar. Ama benim tarafımdan düşünemiyorlar. Çalıştıkça ihtiyaç artıyor. İnsan kesem genişledikçe genişlesin istiyor. Yetinmek varken nefis hep daha fazlasını arzuluyor.

Şimdi ki çalışmamın en büyük sebeplerinden biri de budur.

Bir nevi kapitalist sistemin göz göre göre kurban olanlarından sayıyorum kendimi.

Almanın sonu yok!

Peki ilerisi,

Kendime yetemiyorken,

Bir ailem, eşim, evim varken onlarla geçirmem gereken en güzel zamanları çok daha farklı yaşıyorum.

Eskiden çalışmak zorundaymışım gibi, Allah'ım hayırlı kapılar açsın, hayırlı işler nasip etsin, hayırlı insanlarla karşılaştırsın derdim dualarımda.. Ne kadar yanıltmışım kendimi.

Şimdi daha fazla geç kalmadan farkına vardığım yanlışları düzeltmeye çalışıyorum..

Allah her şeyin hayırlısını versin..

Firik

Kısaca yeşil buğday denilen bir tahıl türüymüş.

Ayrıca bulgura eşdeğer faydaları da varmış.

 

Bazen değişik tatlar denemeye ihtiyacım olduğunu hissediyorum.

Girişimde de bulunuyorum.

Fakat yine bazen ne yazık ki sonuç alamıyorum.

Firik pilavı da denemek istediğim bir tattı.

 

2 kişilik ölçülere göre,

 

Biraz zeytinyağına, küçük bir soğan doğrayıp kavurdum.

Ardından 3 tane yeşil biberi doğrayarak kavurmaya devam ettim.

Yarım su bardağı doğranmış domates ilave ettikten sonra,

Yarım su bardağı firik,

Yarım su bardağı bulguru karıştırdım.

 

 

Yapım aşamasında sıkıntı olduğunu düşünmüyorum ^.^ (burası özgüven patlamasının yaşandığı nokta, sanarsın mutfakta on numarayım:))

Eşimle birlikte sadece şuna kanaat getirdik.

Damak tadımıza hiç uymuyor.

Güzel evet ama piştikten sonra değişik kendine has bir kokuya sahip oluyor.

 

Esasında çok hevesle yapmaya başlamıştım ama firik maceramız böylelikle burada sona erdi :)

Hayat Karmaşası

Geçen gün akşam üzeri dolmuşa bindim.
Arka koltukta orta yaşlarda bir çift oturuyordu.
Biraz ilerledikten sonra bayanın telefonu çaldı.
Belli ki yoldan gelmişlerdi ve telefondaki oğlu önce -sizi kimse almaya gelmedi mi? diye sordu.
Annesinden, kimsenin gelmediği cevabını aldıktan sonra ısrarla evine davet etse de, annesi, -yok yavrum yok kuzum gelemeyiz çok yorulduk diye oğlunu kibarca geri çevirdi. Hatta o kadar ısrar etti ki telefonu bir ara torunları aldı bu sefer de küçük çocuk davet etti.
Anne yine kabul etmedi.

Esas mevzu baba, beni en çok etkileyen o oldu.
Beyefendi eşi telefonu kapatır kapatmaz başladı kızmaya,
-Bir de utanmadan sizi kimse almaya gelmedi mi? diyor, öküz!
-Sanki bizim ondan başka kimimiz var.
-O gelmezse kim gelir.
ve esas son sözü
-o kadar bencil bir çocuk ki, kaç yaşına gelirse gelsin değişmez böyle hep bencil kalır.

Bencil olmak zor gerçekten.
Kötü yani.
İnsan hayatta hep kendisi için yaşamamalı.
Sevdiklerinin değerini, kıymetini hayattayken bilmeli.

Allah her şeyin hayırlı olanını versin.

Not** Özellikle dinlemedim bu çifti fakat sessiz sakin dolmuşta ben ve diğer yolcular ister istemez kulak misafiri olduk ^.^

Vazelin

Karosen ticareti yapan Amerikalı kimya mühendisi petrol kuyularında kimyager olarak çalışmaya karar verir. Bu nedenle petrol kuyularına yatırım yapar. Sondaj kulesini incelerken Rod Wax olarak bilinen sondaj platformunun yataklara girişini sağlayan yapışkan maddeyi keşfeder. Bu maddenin işçilerin çalışmasını engellediğini ama aynı zamanda ayaklarında ki yaraların daha çabuk iyileştiğini görür. Bir miktar alıp laboratuvarında inceler. Yüzde yüz doğal ve cildi koruyan vazelini keşfeder.

Dönem koşullarıyla, at arabasına yüklediği vazelin numunelerini New York eyaletine dağıtır. Ardından köşeyi döner :)

Yaz kış ellerim çok kurur.
Kokusunu sevdiğim tüm kremleri kullanmışımdır ama babam her defasında, yapma etme evladım vazelin kullan diye de uyarmıştır.
Baba lafı dinlenir tabii.
Başladım kullanmaya.
Cidden fark etti.
Yalnız geçenlerde vazelin kullandığımı gören arkadaşım içinde petrol atığı var dediğinde zararlıdır diye düşünüp bırakmıştım başta ama araştırınca vazelinin bulunuşu çok hoşuma gitti. Hem doğal hem de çok faydası var.
Hem de kokusu çok güzel :)

Dhoom 3

 

1990 yılında, Büyük Hint Sirkinin sahibi olan ve oğlu Sahir'le birlikte oyunlar sergileyen İkbal Harun Khan Western Bank of Chicago'ya yüklü miktarda borcu vardır ve sirk borçlardan dolayı kapanmak üzeredir.

 

 

Kaliteli gösteri yaparak para kazanacağını ispatlamak için de İkbal Harun Khan banka sahibini sirke davet eder. Bir kaç gösterinin ardından, hiç görülmemiş bir gösteri yapacağını söyler ve oğlu Sahir'le birlikte gösterisini sergiler. Fakat banka sahibi yine de ikna olmaz, o sırada Sahir banka sahibine yalvarmaya başlar ve İkbal Khan oğlu Sahir'e bankacılara yalvardığı için kızar. Banka sahibine silahını çeker fakat sonra kendisine çevirerek oğlunun gözleri önünde intihar eder.

2013 yılında, Sahir Khan babasının intikamını almak için Western Bank of Chicago'nun şubeleri soymaya başlar. Bankayı soyduğunda taşıyabildiği kadar parayı alır taşıyamadığını ise yüksek bir yerden kalabalığa dağıtır. Ayrıca, Büyük Hint Sirkini tekrar kurarak banka sahibinin beğenmediği oyunu faaliyete geçirerek oyunun izlenmesini sağlar.

 

Babasının ve Sahir'in bildiği fakat hiç kimsenin bilmedikleri bir sırları vardır. Banka soygununu araştırmak üzere gelen iki polis bu sırrı deşifre eder ve film anlatılandan daha güzel bir hâl alır.

 

Aamir Khan filmlerini seven biri bu filmini de çok sevmiştir. Hatta eminim filmin sonunda da çok üzülmüştür :)

 

 

 

 

Sümmani İle Gülperi

1861 yıllarında Erzurum'da doğan Sümmani isminde bir aşık vardır.
Esas adı Hüseyin olan aşık, hayatını babası gibi çobanlık yaparak sürdürür..
Yine bir gün hayvanlarını otlatmaya tek başına gittiğinde rüyasında üç derviş görür. Bu dervişler kendisine Çinmaçin'de yaşayan Abbas Han kızı Gülperi'yi gösterip şaire aşk badesi içirirler.
Aşık Hüseyin'in gördüklerini üç ay kimseye anlatmaması, Gülperi'yi görünce gözünü kırpmaması gerekiyordur.
Fakat Hüseyin bunları yapmaz ve uzun yolculuklar yaparak Gülperiyi aramaya çıkar, fakat bulamaz.
İki sevgili birbirine kavuşamadan ölür.

Ne garip bir hikaye değil mi?
Aşk var, aşık var.
Bize göre kavuşma yok ama belki o da var.

Abdal grubunun söylediği sözleri Sümmani dedeye ait olan, güzel ve anlamlı sözler içeren bu parçayı muhakkak dinlemenizi tavsiye ederim.

İstanbul

İstanbul ne güzel şehir..

Neresine baksan tarihi,

Ne yesen meşhur,

Taşı toprağı altın.

Ama tabii bunca güzelliği içinde barındıran bu şehirde, her şey gayet güzelken bir anda kendini bayram arefesi kalabalığında bulup bu kadar insan nereden geldi? sorusunu sormak mümkün.

   

Yaşayanına sormak lazım ama benim için deniz kenarında olan bir kaç yeri görmek, çayını kahvesini içip biraz da yürümek yeterli oldu.

Hele ki Ankara'da yaşayan biri için denizin havasından solumak, seyrederken bir bardak karşılıklı çay yudumlamak çok kıymetlidir.
Özellikle vapurda yenilen o kağıt helvanın tadı bizim buralarda yoktur.
Belki de o yüzden güzel İstanbul'un taşı toprağı altındır.

Ve ezan sesi...
İşte bu şehirde en çok ezan sesi büyülüyormuş insanı.
İnsanların, arabaların gürültüsünün yanı sıra
Bir anda denizin ahengiyle ezan sesini duyunca insanın ruhu dinleniyor.


Ne güzelsin İstanbul, bize de bekleriz :)

Ghajini

Bollywood film dünyasına kapılmış durumdayım. Kendimi Aamir Khan izlemekten alamıyorum ^^ Eğer başrolünde Aamir Khan oynamasaydı bu film nasıl bir hal alırdı tahmin bile edemiyorum. Adamcağızın jestleri, mimikleri duyguları hissettirmesi öyle güzel ki hayran olmamak elde değil ^^ Diğer filmlerinde olduğu gibi bu filme de çok yakışmış.

Ghajini filmindeyse, Sanjay Singhania babası öldükten sonra Air Voice şirketini devir almıştır. Yeni bir yer inşa edebilmek ister fakat arsa üzerinde bulunan evde Kalpana isminde reklamlarda rol alan bir genç kız oturmaktadır. Sanjay'ın yanında çalışanlar Kalpana'yı ikna edebilmek için iş yerine gider. Bu sırada reklam şirketi sahibi Sanjay Singhania ile Kalpana arasında bir ilişki olduğunu zanneder ve yanlış anlaşılmalar zinciri başlar...

 

Sonrası aşk, dram, gerilim ve gerilim :)

Şiddetli gerilim var bu filmde.

Yani şiddetli derken, özellikle bazı sahnelerinde tüm kaslarınızın kasıldığını hissediyorsunuz.

 

İzlenmeli den öte, mutlaka izlenmeli!

 

 

PK (Peekay)

Bollywood film dünyasını çok seviyorum.

Özellikle Aamir Khan'ın oynadığı, yönettiği, ışığını yansıttığı her filmi. PK filmi 2014 yapımı. Filmin geçişleri öyle güzel ki, uzun süreli bir film olmasına rağmen sıkılmadan izledik. Ve ayrıca izlerken sıklıkla tekrarladık, kim inanır Aamir Khan'ın 50 yaşında olduğuna :)

 

Film çok fazla dini bir arada barındıran ülke de yolunu kaybeden birine, 'sana ancak tanrı yardım edebilir!' denmesi ile şekil alıyor. PK uzay gemisine ait kumandayı çaldırıyor. Ve uzun uğraşlarla kumandasını bulmaya çalışıyor. Yalnız herkes aynı şeyi söylüyor 'sana ancak tanrı yardım edebilir!' o da haklı olarak tanrıya ulaşmaya çalışıyor. Fakat anlıyor ki, işi çok zor. Etrafında bir tanrıya inanan insan yok, herkes farklı şeylerden bahsediyor.

 

Filmin konusu o kadar güzel ki olay örgüsü birbirini çok güzel kamufle etmiş. İzlerken hiç bir sahneyi atlamıyorsunuz :)

 

Spoiler vermek istemem ama...

 

Bir sahnesinde; eşi hasta olan adam kendini alim zanneden dini liderden yardım istiyor. O da uzak bir ülkede farklı bir alimin bulunduğu yere giderek dua etmesini, sonra duasının kabul olacağını söylüyor. Ve Peekay Tanrının böyle bir şey istemeyeceğini, bulunduğu yerden de dua edebileceğini, son zamanlarını hasta olan eşiyle geçirmesini ve gerekirse tedavi edilmesi gerektiğini söyleyerek sözde alime çıkışıyor. 

Tabi bu sahneyi anlatınca değil, izleyince daha çok seviyorsunuz :) 

 

 

 

Bir kitap Olsaydım?

Eğer Bir Kitap Olsaydım;
Kimseyi eğlendiremeyen, düşündüremeyen, üzmeyen, varlığı ile yokluğu belli olmayan tozlu raflar arasında keşfedilmeyi bekleyen bir kitap olurdum.
 

Başlığı şöyle olurdu;
"Hâlâ Ne Düşünüyorsun?"

Nasıl Bir Kitap Olurdunuz?

Düşünceleri arasında çıkmaz sokaklarda kalmış, kendi mutlu dünyasına mutsuzları almamak için gayret gösteren, yüzü gülmeyen insanlara nasıl küsüldüğünü anlatan bir kitap olurdum.   

Kime ithaf olunurdun ?
Benim gibi tüm hayal dünyasında kaybolangillere..

Kapak Resmi;
Mavi renk üzerinde, düşünen bir kız resmi ve tepesinden çıkan bir baloncuk şeklinde klasik bir kapak resmi tercih ederdim.

Önsöz'ünde bunlar yazardı;
Bu sayfalarda, kendi dünyasında kaybolmak üzere olan bir kızın yazdıklarını okuyabilirsin.
Hazırsan başla, değilsen aldığın yere bırak :)

Arka Kapak yazısı;
Kitap sınırlı sayıda okuyucusuna özel basılmıştır.
Anlatılanlar hayatın gerçeklerinden esinlenerek yazılmış hayal dünyasında yaşayan bir genç kızın hayal ürünleridir.
Belki bilmek istersin diye düşündüm... 
yazardım.

ve yazarlık hayatım henüz başla arefesinde, ''istersen hiç başlama''nın sinyallerini verebilirdi.

Mim için Musmutlu arkadaşım Melike'ye çok teşekkür ederim :)

Nerede Olduğumu Biliyorum

Noktalarla başlayıp, çizgilerle devam ettim.

Sonra sayfalarca karaladım durdum.

Bir yol kat edemedim belki ama rahatladım.

'Kalem tutmak' insanı rahatlatıyor.

Bir işe başlamadan önce uzun uzadı hayaller kuruyorum.

Bazen sabrımın oradan geldiğini düşünüyorum.

Öyle hemen pes edip vazgeçmiyorum. 

 

 

Ama açıkçası, yine de başladığım her işte istediğim her şeyde bu sabrı gösteremiyorum.
Direncim bir yerden sonra beni bırakacak gibi oluyor.
Yapmak istediğim çok fazla şey,
Söylemek istediğim bir çok söz var.
Ve ayrıca sadece susup oturmak istediğim zamanlar var.
Hayatın karmaşası içinde bir ben var ama benden başka ne yapacağını şaşıran bir ben daha var.

Yapmak istediklerimizi hayırlı zamanlarda yapmayı nasip etsin Rabbim.
Pişmanlıklar vermesin inşallah.
Yazamadığımız, söyleyemediğimiz şeylerin üzüntüsünü yaşatmasın.
O'ndan gelene razı olan, rızası ile mutlu olan gönüller sahibi olmayı nasip etsin.



 

 

Reyhan Kokulu Mutfağım Ziyareti

Melike'yi tanıyorsunuz.. kendisi benim dünya tatlısı güzel yürekli arkadaşım olur.
Çoğu zaman akıl danıştığım, yarenliğinden keyif aldığım bu güzel arkadaşımla reyhankokulumutfağım Şehrinaz ablayı ziyarete gittik. Sevdiğim insanların içlerinde ki huzuru evlerine yansıttıklarını görmek çok mutlu ediyor. O huzuru hissedince kaç bardak çay içtiğini, sohbetin nasıl ilerleyip zamanın nasıl geçtiğini anlamıyorsun...

Sizde de olur mu bilmiyorum ama.. bir insanı sevdiğim zaman çok seviyorum, sıklıkla görüşemesek dahi iyi olduğunu bilmek bile mutlu ediyor. Huzursuz anlarını, mutlu anlarını birlikte olmadığımız zamanlarda paylaşabildiğimi hissediyorum.

Neyse efendim,

Düğün hazırlığında, mutfak tecrübesi bir kaç çeşitten ileri gidemeyen biri olarak Şehrinaz ablamın tariflerinin ilaç gibi geleceğini biliyorum. 

Şimdiden notlar alıp bilgilerinden istifade ediyorum :) 

Gerçi bazen 'kötü kız' moduna girip tariflerimin kaynağını söylemiyorum ama olsun ^.^

Şehrinaz ablamın hünerlerini paylaştığı bloğu reyhankokulumutfağım 'a bu adresten,
İnstagram hesabına ise @reyhankokulmutfagim adresinden ulaşabilirsiniz.
Ayrıca...
Şehrinaz ablacım harikasın!
Seni görmek çok iyi geldi.
Her şey için teşekkürler, ellerine sağlık.
Reyhankokulunu öpüyorum :)

Ve Dağlar Yankılandı

Uzun süren birlikteliğimin ardından kitabı en nihayetinde bitirdim.

Açıkçası Khaled Hosseini'nin bu kitabını heyecanla ve bin bir merakla bekliyordum.

Yine de mutsuz değilim.

Sadece bazı yerlerinde durma, geriye dönüp bakma gereği hissettim.

Hikayeler birbirleri ile bağlantılı olsa da birleştirme kısımlarında takıldım.

Kim kimdi? diye kaldığım yerler olunca okuduklarımdan keyif alamadım.

Mevzu bahis Khaled olunca insan ister istemez diğer kitaplarıyla kıyaslama gereği duyuyor. 

Uçurtma Avcısı ve Bin Muhteşem Güneş'e şahane diyebiliyorken, bu kitaba güzeldi diyorum.

   

Yine de bir kitap daha çıkaracak olsa onu da heyecanla beklerim.

Nasıl olsa yavaş okuyorum ^^

Ayrıca bu kitabı Esma'yı bana hatırlattığı için seviyorum.

Blog dünyasının hayatıma katmış olduğu güzellerden.

En kıymetlilerinden.

 iyi ki varsın ♡

Kendini Keşfet

Bazen kendimde yeni şeyler keşfediyorum.
Yediğim meyvelerle arama mesafeler girmiş mesela..
Canım istemediği şeyleri de yapıyor..
Etrafımda ki insanlara daha az hayır diyorum..
Bir de küsüyorum artık..
Küsünce de yapılanı öyle hemen unutamıyorum. Eskiden akşama kalmazdı kırgınlıklar, öğlene doğru hafifler akşam geçerdi. Şimdi en çok akşamları düşünüyorum.
Ve artık,
Kaçan uykularım, bel ağrılarım ve sivilcelerimin varlığını daha çok hissediyorum.
Mutsuz değilim ama mutlu da sayılmam.
Biraz da yorgunluk var galiba ^^

Musa Peygamber'in duasını çok severim..
''Ey Rabbim, bana ihsan edeceğin her hayra ihtiyacım var.''

Korkulu Rüya

Etrafı, etraftaki insanları sevmenin önce kendimizi severek başladığını biliyoruz.
Doğru, insan önce kendini sevmeli..
Hepimiz kendimizi severiz aslında ama bazı insanlarda bu durum farklı olur.
Önce kendini çok sever
Aşırı sever
Çok beğenir
Bir zaman sonra
Kendini dünyanın en akıllı, en vazgeçilmez insanı zanneder.
Kendi kendine vermiş olduğu gaz hava katmanlarıyla birleşince ego tavan yapar ve bir çoğumuzun korkulu rüyası olan megaloman insan kişisi kendi çemberini oluşturur.

Ne söylese doğru, ne yapsa en güzeli, ne konuşsa en güzel kelimeleri kullanmış olur.
Bize de o insan kişisinin tuhaflıklarına ortak olmak, şahit olmak, hayretle bakmak kalır.

Teyze Oldum

Küçük bir el dokundu kalbimize.
Minicik
Sıcacık
Mis kokulu
Rabbim cennetinden bir koku gönderdi.
Biz de doyasıya içimize çekip defalarca şükrettik.
Gördüğün, hissettiğin duyduğun her şey bir nimet esasında.

 

Doğum aynı anda bir çok mucizeye şahit olunan bir sahneymiş.

Hayatın en tatlı, en heyecanlı koşuşturmalarındanmış.

 

Ablam pamuk prenseslik dönemlerini yaşıyor şu günlerde..

'Altını ben değiştirebilirim, kıyafetlerini değiştirebilirim, sen kalkma bebeği ben kucağına veririm, taşır, sever, koklarım diye ablamın etrafında dolaşıyorum.'

İkinci defa teyzelik duygusunu tadıyorum elhamdülillah.

Annelik nasıl bilmem ama teyzelik çok eğlenceli, keyifli, heyecanlı :)

 

Allah isteyen herkese hayırlı sağlıklı sıhhatli evlatlar sahibi olmayı nasip etsin, içinde de bana ^.^

 



Güvendiğin Dağlara Karlar mı Yağdı?

Yazdığım zamanlar ya çok mutlu, yada mutsuz oluyorum.
Bu ruh halinin ortası vakitlerimi okuyarak değerlendiriyorum..
Bazen girişe, gelişmeye bakmadan direk sonuca ulaşmayı seviyorum..
Neyse..
Bu sefer ki gelişim, güvendiğim dağlara kar yağdı da..
Aklım başıma bir türlü gelmek bilmiyor.
Tecrübe, hayatta yediğin kazıkların toplamıdır derler (kabaca)
Çok doğru..
Yalnız, her güven sarsılışında kocaman dersler aldığımı zannederek bir tık ilerleme sarf edemiyorum.
Aldığım dersler bir sonra ki (kazık) için yeterli olmuyor.
Karşımdaki insana güvenmezsem mutlu olamam dediğimde, anlaşılmış olmuyorum.
Yoruluyorum..
Sıkılıyorum..
Küsüp, oturuyorum..

Güvendiğim dağlara kar yağdığında, güneş açsın istiyorum.
Belki biraz olsun rahatlarım...

Keyfi Köpürt

Aslında... diyerek başlamam lazım.

Türk kahvesini ne kadar seviyorsam nescafegilleri o kadar sevmiyorum.

Kahvenin bu türü tek başına acı, sevimsiz bir şey oluyor.

Süt tozunun kendisini geçtim, adı bile yıllardır garip geliyor.

Kendi dünyamda cevabını bulamadığım sorularımı şöyle bir kenara bıraktım.

Fikri mühimden bir paket ulaştı elime. İş yerinde olmanın avantajını yaşadık, bir çok kişi denese de ben kendimi en sona sakladım..
Bizim kahvelerimiz resimde ki gibi köpüklü olmadı ama tadı farklıydı. Tabi sonuçta rtık nescafegillerin bol köpüklü olanını seviyorum.

 

Umarım, elimde ki kahve kreması bittikten sonra yakın marketlerde bulabilirim...



 

 

Aşk-ı Sükûn

Daha önce Nuriye Çeleğen'in İffet-i Kalp kitabını okumuştum.

Çok güzeldi.

Şiir gibi ilerlediğini hissetmiştim kitabı okuduktan sonra.

Aşk-ı Sükûn da da aynı şeyi hissettim.

Fakat bu kitapta olay örgüsü farklı olunca daha yavaş ilerlediğimi söyleyebilirim.  

 

Hacer annemiz muhteşem bir kadın.
Hakkında okunan her bilgi çok değerli.
Heyecanlı kısmı ise sürgün edilişinden sonrası..
Teslimiyetine hayran olmamak elde değil.

Kitabın bu sayfasına bir işaret koymuştum, aslında bu sayfa gibi bir çok sayfasına işaretler koydum.. Kitapta ki bir çok satır dönüp tekrar okunacak güzellikte..

Değişik Bir Durum

İnsanın hayatına yeni birilerinin gelmesi demek, o yeni birilerinin gelmesi bir çok düzenin yenilenmesi demek oluyor.
Haliyle toplum bir çok konuda olduğu gibi bu konuda da bireyler üzerinde baskın rolünü kullanabiliyor.

Senin bir ailen varken yeni bir aile edinmiş, ailenin içine yeni insanlar kazandırmış oluyorsun -eş durumundan..

Neyse, konuyu dağıtmadan esas mevzuya geçeyim..

Bir arkadaşım soruyor başka birine...
Nasıl, gelininize alıştınız mı, seviyor musunuz? diyor...

Cevap biraz şaşırtıcı:

Ben aslında herkesi eşit seviyorum, her şey benim gibi gözükse de aslında hiç bir şey benim olmadığı için sevgimi olabildiğince eşitlemeye çalışıyorum, diyor. Eşim, çocuklarım ve anne babam dahil...

Aslında çok güzel bir düşünce değil mi..
Yaradılış bakımından hepimiz eşitiz.
Hiç bir şey bizim değil..
Yalnız herkesi eşit severken o herkesin içine en sevmemiz gerekenleri de ilave edince durum değişiyor sanki.
Yani insan çocuklarını komşusunu sevdiği gibi mi sever?
Eşini de arkadaşını sevdiği gibi mi sever öyle olunca..
Ya da annesini, başka bir sevgiyle bir tutabilir mi?
Her sevginin yeri farklıyken her sevginin sevme boyutunu eşitlerken sıkıntı çekmez mi...
Muhabbetin boyutunu sevgi belirlemez mi...

Karşımda tüm fedakarlığı ile beni seven anneme, çevremdeki en kıymetlilerime haksızlık gibi..
Ya da hiç bir zaman böyle bir sevgiye sahip olamayacağımı düşündüğüm için şuan böyle düşünüyorum..
 Çünkü malum, herkesin olduğu gibi, her sevginin yeri başka..

 

Not: Bu yazıyı yazmak çok zamanımı almasa da başlığı düşünmek epey zamanımı aldı.

Uygun bir başlık bulamadığım görür görmez anlaşılıyor ^^