Ya da bir daha karşılaşmak istemediğim yerlerde unuttuğumu düşünüyorum.
Her şeye sevinebilen biri olarak her şeye üzülemediğimi fark ediyorum
Annem, sende ki şu rahatlık bende de olsaydı keşke derken sanırım bundan bahsediyormuş.
Her şeye üzülmediğim gibi üzüldüğüm şeylerde de üzüldüğümü belli etmem çünkü.
Üzüntümü paylaşmayı istediğim, beni anlayacağına inandığım insanların bilmesini isterim sadece
Ben böyleyim, oh ne güzelim diyemiyorum.
Bazen çok mu duygusuz görünüyorsun diyorum kendime
Birilerinin ayağının her taşa takıldığında suratını asıp yanım da oturması rahatsız ediyor
Yada başı dara düşünce ah ben öleydim vah ben şöyle yapaydım demesi gerçekten enerjiyi yıkıp götürüyor.
İnsanların içlerine girmeye çalışsak herkesin öyle türlü türlü derdi var ki,
Hatta daha doğrusu imtihanı
Bilemiyoruz o yüzden
Hangimizin imtihanı diğerine göre daha büyük
Herkesin derdi kendine de demiyoruz
Ayrıca yok yani, gerçekten pespembe bir dünya da yaşamıyoruz.
Biraz gerçekçi olmak bize bir şey kaybettirmez
Bu düşüncelerim üzüntüsünü yaşayan yaşamakla kalmayıp etrafına yaşatmaya ve tüm ruhi enerjiyi alıp götürmeye çalışan bir arkadaşın varlığıyla tekrar alevlendi.
Eve gidince aklıma getirmemeye unutmaya çalışsam da, annem günün nasıl geçti diye sorduğunda tepem de tekrar pireler uçuşuveriyor.....
Ben mi duygusuzum, duygu eksikliğim mi var.. yoksa bazı insanlar gerçekten duygularını abartarak mı yaşıyor, hala ama hala anlamış değilim..
