Herkese Selam

Önceden fotoğraflar biriktirir, taslaklar oluşturur en çok da yazıp silmek, bazen kendime saklamak, bazen anı oluşturmak istediğimde blog sayfam ikinci evim olurdu. 

Sobanın üzerinde yanan kestanelerin kokusu odanın buğulu havasına karışmışken aklıma geldi. 

Kaçmak değil ama kelimelere sığınmak istedim. 

Umarım bu yazımı okur, selamımı alır bir selam da siz verirsiniz. 

Saygı ve sevgilerimle 🌸

Altın Bilezik

Altın bilezik dediğimiz ve o kıymetle kolumuzda taşıdığımız içerisinde başarı öznesi bulunduran soyut kavram. Bazen bu kavramın içine kazanımlarımızdan saydığımız hayat tecrübelerinin de yer alacağını düşünüyorum. 

Hissettiklerimin düşündüğüm nesne üzerinde ağırlık yaptığını fark etsem de kendime şunları söylemeden edemiyorum... 

-Bu bilezik senin içinde senden olan, seninle yaşamış hayat tecrübelerini barındırsın. 

-Dünyanda gördüğün, bildiğin ve yaşadığın ama unutamadığın ne varsa sana onları hatırlatsın,

Sonra; 

Bu ''o'' olsun. 

O çok sevdiğin, gözünden sakındığın, kalbini paylaştığın... 

Kimsenin bilmediği, hissedemediği, yalnız sana ait olduğunu düşündüğün.. adını koyamadığın o his olsun. 

İnsan ait olduğuna teslim oluyormuş. 

Teslim olduğuna sadık. 

Ve sanırım sevmenin kıymeti dediğimiz o şey böylelikle var oluyor. 

Kalbinin nereden kırıldığını, ne yaralar aldığını, nasıl sevdiğini ve nasıl sevilmek istediğini hatırlatsın. 

Bilmek mi?

Açalım mı artık gözümüzü dünyaya. 

Olandan, bitenden habersiz yaşadığın yetmez mi sence de?

Görmek, duymak, bilmek. 

Bilmek iyi gelmez mi? 

Sözlerinin salınarak yürüdüğü yetmez mi?

Sana bakanı gör. 

Seni duyanı duy.

Ama artık bil!

Bil ki... bahşedilen zaman içinde bir giz barındırıyor. 

Sana ait, senden alınmışla oluşan bir giz. 

Anahtarın nerede olduğunu bil artık. 

Yolunu bul. 

Bazen gitmek iyi gelir. 

E sen de git artık... 

Gözünü kapattığın o dünyadan git. 

Peki ya sen?

Güneş cama vuruyor, ama içeri karanlık. 

İçeri aydınlık, dışarı daha parlak. 

Sardunya kokuları yalnızca belirli zaman dilimlerinde geliyor. 

Kokuyu duymak, yaşamak, hissetmek, nasipten...

Şenlikler, bayramdan bayrama dönüşmüş. 

İnsan içinde var olanı unutmuş. 

Küçük bir su birikintisine yansıyan silueti... 

Bazen utangaç. 

Çok hevesli. 

Çok da kırılgan. 

Ne olduğunu biliyor, nasıl olacağını zaten bilemeyeceğinin farkında.

Adına umut denilen duygu, dünyasını kaplamış.

İyi ki var. 

Peki korkmak. 

Korkmaktan korkmak. 

Ya duymak. 

Duymaktan korkmak. 

Bilmek, ama bilmezden gelmek. 

Denklemi kuramıyorum. 

Matematiği iyi biri de değilim zaten. 

Mutlu olmayı seviyorum sadece. 

Herkese yetecek kadar sevgim var, ama bazen sevmeye de korkuyorum. 

Kelimeler cümlelere dönüşse de, cümleler birbirleriyle anlam karmaşası yaşıyor. 

Bu karmaşadan nasıl kurtarıyor insan kendini? 

Onu da bilmiyorum. 

Peki ya sen?

İstek Listem (part 1)

Hayatın rengini yakalamaya çalışırken zevkini çıkarmayı kaçırıyorum bazen. 

Kalp kırıklıklarımı hangi tamirci onarabilir ki ? Diyorum.  

Cümlelerim birbirine uymuyor.

Dağılmanın ve toparlanamamanın ne demek olduğunu daha iyi anlıyorum. 

Anlatmadan anlaşılmak istiyorum. 

Yerine koyamadığım ne varsa yerini bulsun istiyorum. 

Hem almak, hem vermek istiyorum. 

Ne incinmek, ne incitmek istiyorum. 

Bazen sesimi duyurmak istiyorum. 

Bazen görünmez olmak istiyorum. 

Öyle bir dünya istiyorum. 

Benim olmayan, ama içinde benim de olduğum. 

Zor olanın kolay olduğu. 

...

Bilmek istiyorum. 

Duymak istiyorum. 

Görmek istiyorum. 

...

Camdaki Kız - Gülseren Budayıcıoğlu

Uzun zamandır okumayı istediğim bir kitaptı. Yaşananların gerçek olması kısmı inanılmaz etkiliyor. Bu hayatları yaşayanlarla belki aynı şehirdeyiz, belki bir yerlerde karşılaştık, belki aynı yerde yemek yedik, aynı yerde fatura ödedik, aynı okulda okuduk, ama o kadar.

Şuan birileri çok mutlu, belki de çok mutsuz, umutlu-umutsuz olanda vardır. 

Neler neler vardır da haberimiz yoktur...

Gülseren hanımın kitaplarını okuduktan sonra biriyle konuşurken ''kim bilir'' ile başlıyor artık cümlelerim. 

Kim bilir neler yaşadı... 

Kim bilir neler gördü... 

Kolay gelmiyor insanoğlu bu zamanlara.

Dinlemeyi az çok biliyorduk belki ama, acabalar her zaman akla gelmiyordu. 

Yaşımız daha da küçükken sanki herkesin hayatı birbirine benziyor gibi geliyordu. Büyüdükçe, gördükçe, anlamaya çalıştıkça insan büyüdüğünü hissediyormuş. Ve kendi hayatı dışındaki hayatları daha net görüyormuş.

Kitapla ilgili söyleyeceğim tek şey... 

Ah Nalân...

Herkesin yüreği seninki kadar sevebilen, affedebilen olsa dünya nasıl bir yer olurdu acaba.

Bir Çift Yürek - Marlo Morgan

Bir Çift Yürek, Amerikalı bir kadının Avustralya'da yaşadığı ruhsal yolcuğun öyküsüdür. Göçebe kültürden Aborjinler eşliğinde, kabilenin kendilerini adlandırdıkları şekliyle ''gerçek insanlar''la birlikte dört ay süren ve çölü boydan boya katettikleri uzun bir yürüyüşe çıkar.

Açıkçası kitaba başladığım zaman başlarda biraz sıkılmıştım. Konuyu benimseyemedim, ilerlemekte zorlandım. Fakat ilerledikçe yorumlayabildiğim yerler görmek ilgimi çekti.
Bazı yorumlar aborjinlerin yaşamış oldukları hayatı doğrular biçimde olunca daha da merak ettim. Bazı yerleri gözüm kapalı okudum :) çölün çorak coğrafyasında karşılaştıkları, yaşadıkları şeyler çok da kolay şeyler değil. Ancak gerçek olduğunu düşününce daha etkileyici oluyor.

Bu topluluk Müslüman ve iman eden bir topluluk olsaydı diye düşündüm... çok güzel yaşarlarmış.
Kendilerine öyle değer vermişler ki, takdire şayan. Dışarıdan gelebilecek tehlikelere karşı büründükleri zırhları var kapılarını herkese açmıyorlar. Her işleri önce niyet etmekle başlıyor. Çölde yaşıyorlar, Allah onlara zenci olmayı nasip etmiş, daha az terliyorlar ve kokuları olmuyor. Böylece hiç bir canlıyı rahatsız etmiyorlar. Doğaya, hayvanlara ve insanlara karşı aşırı saygılılar. Su çok çok az bulunduğu için toprakla temizleniyorlar. Burayı okuduğum zaman şaşırmıştım, ilk aklıma elbette teyemmüm geldi :)
Yunus balığını çok sevdiklerinden, örümcekten ders çıkardıklarından bahsediyor.
Rüyaya önem veriyorlar...
Ve tefekkür...
Kitapta da ''tefekkür'' olarak geçiyor zaten. (Çeviri çok güzel yapılmış)
Gökyüzünde ki yıldızları, kadife bir kumaşın üzerine serpilmiş pırlantalar olarak tarif edişini çok sevdim.

Kitaba başlamadan önce beklenti içine girmemiştim. Arkadaş grubu ile okuduğumuz için yorumlara da bakmaya fırsatım olmamıştı zaten hemen başladım. Kitaptan bana altı çizili satırlar, kenarı kıvrılmış sayfalar kaldı :)
Tavsiye ederim.

İyi Kalpli Küçük Tavşan

Çocuk kitapları tadını bilene lezzeti derya.
Ve kesinlikle terapi.
Tabi çocuk küçükse bazı zorlukları oluyor.
Okuyorsun, dinlemiyormuş gibi yapıyor.
Bütçe ayırıp, bir sürü para verip alıyorsun bir bakmışsın param parça :) oturup sayfaları yapıştırıyorsun falan.
Sonra tekrar yırtıyor, bir süre almayayım en iyisi desen de dayanamayıp tekrar tekrar alıyorsun.
O masallar, hikayeler bazen biz büyüklere de öyle iyi geliyor ki...

Geçen gün kızımla yeni kitaplar keşfetmek için kitapçıya gitmiştik. Rastgele bir kaç kitap seçtim, içeriklerine bakarken bir kitaba denk geldim. Açıkçası okuduklarım beni hayrete düşürdü, böyle bir kitabı daha önce hiç görmemiştim. Öyle şaşırdım ki anlatamam.

Tavşanlarla tilkileri anlatan bir çocuk kitabı.
Tilki tavşanlara tuzak kuruyor, onları yakalıyor ve fabrikasında karın tokluğuna çalıştırıyor. (Fabrika da ne üretiyor dersiniz? tavşan kapanı) Bir yandan yakalıyor, bir yandan çalıştırıyor bir yandan da üretilenleri diğer tilkilere satıyor.
Kitabın bir yerinde tavşanlardan biri başlarına gelenler karşısında ''ama bu haksızlık'' diyor, diğer tavşan cevap veriyor ''hayat böyle, başka çare yok''
Sonra tavşanlar tilkinin tuzağını kuruyor, tilkiyi ve diğer tilkileri yakalayıp ağaca asıyorlar falan.
Korkunç.
Böyle bir kitabı bir çocuğa okuduğunuzu düşünsenize.
Bu tür kitaplardan zevk alan bir kesim olduğunu da düşünün.
Bir de bu tür kitapların ulaşılabilirliğini düşünün.
Gerçekten korkunç.

İyilerin, iyiliklerin içinde kötüler ve kötülükler elbette denk gelecek. Ne kadar, nereye kadar koruyabiliriz bilmiyorum ama dualarımız hep yavrularımızla.

Paylaşmak istedim.

Tatar Çölü Dino Buzzati

Uzun zamandır okuduğum en zor, en uzun süren, en sabırla devam ettiğim, sonunda çok üzüldüğüm, aynı zamanda da en üzerinde düşündüğüm kitap oldu.
Kitap öyle bir yere götürüp bırakıyor ki, gecenin karanlığında sokak lambalarının ışığı ile koşar adımlarla yürürken, kendinizi birden sokak ortasında durmuş gibi hissediyorsunuz. Yol (kitap) bu şekilde bitmemeliydi diyorsunuz. Ama bitiyor.
Bir arkadaşım "Herkes kendinden bir şeyler bulabilir" demişti, çok haklıymış.

Kalemi şahane, konu biraz durağan ilerliyor gibi gelebilir, ama okumaya değiyor...

Tavsiye ederim ♡

Keklik Gibi

Erzincan’ın eski adıyla Pekeriç yeni adı Çadırkaya köyünde bir muhtarlık seçimi sonrası seçimi kazanan Mehmet Bey’in eşi ve çocukları, eski muhtarın adamları tarafından öldürülmüş. Olay çevrede büyük bir yankı uyandırmış. Âşık Nihâni Erzincan’a gidince bu köye uğramış, olay Mehmet Bey’in kayınbiraderi tarafından Nihâni’ye anlatılmış. Nihâni de olayı bu ağıtla dile getirmiş.

Bu zamana kadar böyle bir hikâyesi olduğunu bilmeden dinlemiştim, okuduktan sonra daha çok etkilendim. 

Her şeyin bir sebebi olmalı mı? Sorusunun cevabı her türlü cevapla yeniden yeni anlamlar kazanıyor. 

Melek Mosso 'dan dinlemek için buraya tıklayabilirsiniz

Keklik Gibi Kanadımı Süzmedim,
Murat Alıp Doya Doya Gezmedim,
Bu Kara Yazıyı Kendim Yazmadım.

Alnıma Yazılmış Bu Kara Yazı,
Kader Böyleyimiş Ağlarım Bazı
Gönül Ey Sebebim Ey.

Geceleri Uyku Girmez Gözüme,
Zalım Yastık Diken Oldu Gözüme,
Uyma Dedim Uydun Eller Sözüne.

Alnıma Yazılmış Bu Kara Yazı,
Kader Böyle İmiş Ağlarım Bazı
Gönül Ey Sebebim Ey

.

Kırlangıç Çığlığı - Ahmet Ümit

Yine herkesin çok beğenerek okuduğu, fakat benim hiç ama hiç sevmediğim bir kitap.
Sevmiyorum bu tarz kitapları.
Hayatın içinde barındırdığı gerçekleri anlatsada sevmiyorum.
Kitabın elbette güzel tarafları vardı,  mesela son derece akıcı bir dille yazılmış.
Bu yüzden bir çırpıda bitiyor.
Yine de...
Ne yazık ki hayatta bazı şeyler göründüğü gibi olmasa da anlatılanların güzel olmasını tercih ederim.
Bir nevi polyannacılık en azından ruha iyi geliyor.

Günümüzü bir kenara bırakıp sadece kitapla ilgili düşüncemi de söylemek istiyorum.
Özellikle cinayetle ilgili kısımlar arka sokaklar dizisinden bir kaç bölüm birleştirilmiş hissi uyandırdı.
Dahası, bu kitapta ki karakterlerin öncesi varmış (okumamıştım) şimdi ki hali de olduğuna göre devamı da gelecek, öyle görünüyor...

Acaba bir tek ben mi sevmedim diye düşünerek kitapla ilgili bir çok okuyucu yorumunu okudum.
Benim gibi düşünen bir kaç kişi dışında büyük bir kesim kitaba övgüler yağdırmış.
Umarım linç edilmem :)

Simyacı - Paulo Coelho

Bazen bir kitaba başlıyorum, sevmiyorsam ilerleyemiyorsam bırakıyorum. Bu kitabı ise başlarda bırakmayı düşündüm ama sırf sonunu merak ettiğim için zorla devam ettim.

Kitabın sevenlerine hiç bir sözüm yok ama gerçekten ben hiç sevmedim. Yorumları okuyayım dedim, bir çok kişiyi hayata bağlamış, bir çok kişiye yol göstermiş. Bazısı da benim gibi hiç beğenmemiş.

İçindeki o ince denilen mesajları göremedim. 

Okurken sonra ne olacak diye hiç merak etmedim. 

İllâ birşeyler katmak zorunda değildi ama keyif bile vermedi.
Belki de beklentim çok yüksekti.

Sorun bende olabilir, belki de kitapta bilemiyorum... 

Yalnızca benim gibi düşünen biri olurda, yazarsa çok mutlu olurum :) 

Kor Adası - Kimberley Freeman

Öncelikle,

Sevgili Kimberley yine keyifle okuttuğun için teşekkürler. 

Kor Adası, yazarın okuduğum üçüncü kitabı oldu. Diğer kitaplarında olduğu gibi bu kitabında da konu çok başarılı. Beni yakalamayı başardı mesela :) dördüncü kitabını da merakla bekliyorum. 

Nina 2012 yılında yaşayan konuyu bize aktaran karakter. Başrol Tilly. Okurken başlarda kızıyorsun, söyleniyorsun, ay yok artık bu kadar da saf olunmaz diyorsun. Sonra Tilly oluyorsun. Tilly gibi üzülüyor, onun gibi sende kızıyor, öfkeleniyorsun.

Hayatta büyükbabasından başka kimsesi olmayan bu naif kız, büyükbabasının hayattan göçmeden evvel uygun gördüğü biriyle görücü usulü bir evlilik yapıyor. Ama evlilik sürpriz yumurta. Tilly'i ne yazık ki acı tecrübeler yaşayacağı zamanlar karşılıyor. Çok geçmeden parçalı bulutlu, gök gürültülü yağmurlar yerini ıssız bir adanın güneşli, sıcak günlerine bırakıyor.

Zaman güzel geçiyor ama Tilly'miz hassas, kırılgan, duygusal... 

Burada da maalesef bazı karışıklıklar yaşıyor. 

Gerek yok ama, kendini üzüyor, yıpratıyor. 

Kendince haklı sebeplerinin olduğu,

Fakat yapmaması gereken şeyleri yapıp ortalığı biraz karıştırıyor.

Neyse ki işler okuyucunun istediği gibi gidiyor :) 

En sevdiğim kısımlardan biri;

Yaşanan bir olaya karşı Tilly'mizi koruyan yakışıklı adamın en beğendiğim davranışına karşılık söylediği söz oldu.

**Çünkü sevdiğim birine son derece kaba davrandı.**

Diğer kitaplarıyla ilgili düşüncelerim için;

Kır Çiçeği Tepesi
Deniz Feneri Koyu
üzerlerine tıklayabilirsiniz.




İyi günler dilerim.

Bazenler...

Bazen,
Hayatın içinden bir şeyler paylaşan birinin paylaştığı konuyla ilgili uzun uzadı cümleler kurup bakınca gördüğüyle ilgili methiyeler dizdiğine şahit oluyorum.
Asla kıskanmıyorum.
Ama imreniyorum.
Gerçekten.
Ne hoş bir göz, ne temiz bir kalp diyorum.  Bir de kafa rahat olunca kalp ve beyin koordineli çalışabiliyor tabi.
Baktığını görmek bir lütuf...

Bazen,
Takip ediyorum insanları. Bende kendimden bir şeyler paylaşıyorum. Listem de hep en sevdiğim, beni de sevdiğine inandığım insanlar var çünkü. Ama bazen bir bakıyorum, o sevdiğine inandığım insanlar öyle güzel dalgaya alıyorlar ki insanı... heralde karşısındakini aptal sanıp kendini çok akıllı sanıyor insanoğlu...
Hayat gerçekten çok garip.
Bu kesim de beynini ve kalbini koordineli kullanıyor. Kalp kötü, kafa karışık...

Evet hayat zor.
Bazı insanlar çok kötü.
Kimseye 'güvenme' diye de tembihledik kendimizi.
Peki mutluluk
Samimiyet
Muhabbet
Bunların hepsi yok oldu.
Kayboldu.
Bazen neyin daha önemli olduğunu düşünmeye gerek yok aslında. Doğru tek. Yanlış çok.
Sen kendini değiştirmezsen bu dünya değişmiyor.
Ve bakıyorum da bazen hiç bir şey değişmiyor...

Deniz Feneri Koyu - Kimberley Freeman

Bu kitabı uzun zaman önce okudum.
Bloğumda göremeyince şaşırdım açıkçası :)
Halbuki yazdım diye hatırlıyordum.
Meğer okuduğum zaman, yazmaktan uzak kaldığım zamanlara denk gelmiş.

Ben bir Kimberley severim.
Kır çiçeği tepesini çok sevince ikinci kitabını da almış, alır almaz okumuştum.
Eğer yorgun bir zamanınızdaysanız, biraz dinlenmeye ve kafa dağıtmaya ihtiyacınız varsa Kimberley Freeman doğru bir tercih oluyor.
Kitapları işe yarıyor.
Yine birbirinden farklı iki karakter.
100 yıl öncesi... 100 yıl sonrası...
Kökleri geçmişe dayanan kuyumcu bir ailenin mutsuz gelini Isabella'nın hayatı.
Ve günümüze dayanan Libby'nin yaşadıkları.
Isabella ve Libby'nin yaşadığı kayıplar.
Sanırım üzerinden zaman geçtiği için kitabın dedikodu kısmına geçmekte zorlanıyorum.
Aslında bu tür kitaplar da üzerinden zaman geçince olayları ve kişileri hatırlamak zor olabiliyor fakat ilginçtir ki, ben olayları da kişileri de gayet hatırlıyorum ^^

Neyse, dedikodusuna girmeyince detay da vermemiş oluyorsun.
Kısaca, tavsiye ederim.

Yaz Kızım

Ah şu blog…
Ne güzel bir dünya.
Bazen açıp geçmişin tozlu raflarını karıştırıyorum.
Yayınladıklarım dan çok taslaklarım.
Sürekli bir şeyler karalamış, altını-üstünü çizmiş durmuşum.
Ama iyi ki yazmışım.
Bazen dönüp bakmak da iyi geliyor.
İleri dönük hayaller kurarken, yaşadığımız hayatın içine bir kaç iz bırakmak keyifli bir his doğrusu.
En çok da kendine, kendini unutturmamış oluyorsun.

Mesela en son ne zaman sinemaya, tiyatroya gittiğimi unutmuştum.
Hangi fimleri izlediğimi,
En son hangi kitabı okuduğumu,
Buraya bakınca hatırladım.
Kendime ne kadar ara verdiysem, hatırlamam zaman aldı.
Ama iyi geldi.

Artık en çok şunu diyorum kendime, yaz kızım.

Hayata Dön - Gülseren Budayıcıoğlu

Artık uyarma gereği duymuyorum, çünkü spoilere yer vermiyorum.
Özellikle Gülseren Budayıcıoğlu'nun kitaplarında spoiler vermek kitapları okuyacak olan kişilere büyük haksızlık olur.

Yazılanların bir kurgu olmaması, yaşanması... yaşayan kişinin yaşadıkları...
öncesi, sonrası hepsi çok etkileyiciydi gerçekten.
Alâ'nın hayatı bambaşka ama Süreyya'nın ki de çok farklı değil.
Acaba Süreyya'nın geçmişinde neler vardı? diye düşünmeden edemedim.
Bu kadar sevgisizliğin altında kim bilir neler vardır.

Aslında çok şey söylemek istiyorum ama... Sadece şunu söylemeden geçmek istemiyorum. Dizi sadece kişilerin isimlerini almış. Kişiliklerine dokunmamış. En azından buraya kadar. Tam bu hafta dizi de ki sahne de Esma sultanın hastalandığını öğrendiklerinde, acaba buradan sonra mı başlayacak kitapla bağlantı diye düşünmüştüm fakat yine olmadı. Kitabın sonunu merak ettiğim gibi dizinin sonunu merak ediyorum şuan.

Günahın Üç Rengi - Gülseren Budayıcıoğlu

(spoiler içermez)
Listem de şu sıralar Gülseren Budayıcıoğlu'nun kitapları var.
Elime alıyorum, fakat bırakamıyorum.
Öyle içten, öyle samimi ki yazar okumak çok iyi geliyor.
Kitabı okurken en çok da, sanki çayımızı kahvemizi almışız Gülseren hanım bana olayları anlatıyormuş gibi hissediyorum.
Bu his çok hoş.
Her zaman, her kitapta olmuyor.
Anlattıklarının bir kurgu değil, gerçek hayatlardan alıntı olduğunu düşündükçe yazılanlar insanı daha çok etkiliyor.
Her defasında şimdi ne olacak acaba diye çeviriyorum sayfaları.
Ve her defasında yok artık dedirtiyor.

Yine kitaptan bahsetmemek için kendimi zor tutuyorum.
Çok etkilendim.
Gülseren Budayıcıoğlu'nun bir kitabına daha başladım.
Hayata Dön.
Hani şurada bahsettiğim, dizisini izleyince kitabını okumayı sevmiyorum ^.^ dediğim kitabı.
Demek ki çok da büyük konuşmamak gerekiyormuş.
Çünkü yazarı çok sevdim.
Ayrıca şuan ne yazsa okurum, o dereceyim :)

Beklemek

Bazen öyle bir zaman geliyor ki; dur diyorum kendime, bir nefes al bakalım neler oluyor.
İzle.
Öncelikle benden beklenen her şeyi iyi veya kötü- az yada çok yaparken benim beklediğim şeylerin askıda olduğunu görüyorum.
Bazen -neyse -diyor, bazen de -neden?- diye soruyorum.
Çünkü diyorum, ''sana öğretilen hiç bir şeyin içinde -ben- kavramı geçmiyordu, bilmiyorsun." bildiğin yoldan gidiyorsun.
Aferin, devam et! de diyemiyorum.
Bi süre itiraz falan ediyorum.
Kısa sürüyor.
Hamurumda yok.
Öyle alışmışım ki, hastayım, tedavi olmalıyım, farkındayım, ama kendime zamanım yok!
Garip bir dünya.
Bazen çığlık atmak istiyorum.
Bazen sadece sessizce yürümek.
O da olmuyor.
Tüm ruhumu sessizlik kaplasa da bedenim bir türlü bu sessizliğe uyum sağlayamıyor.
Programlanmış gibiyim.
Gelip geçen zamanın farkındayım.
Ama sesim çıkmıyor.
Çok kalabalığım.
Ama aynı zaman da çok yalnız.
Söyleyeceğim çok fazla söz, karmaşık cümle, bulutların üzerini kaplayan hayallerim var.
Ama hepsi bir köşede bekliyor...
Çünkü beklemek benimle öyle bütünleşmiş ki...
Gittiğim her yerde var, ama kimse görmüyor.
Evet, umma ki küsmeyesin.
Evet, kimseden bir şey bekleme!
Tırnağın varsa...
Ama, biz de bu dünyaya ağaç olarak gelmedik ya dimi yani demek istiyorum...
Neyse.
Bazen yazmak iyi geliyor.



Bugünlük söyleyeceklerim bu kadar...
İyi günler dilerim.

Kral Kaybederse / Gülseren Budayıcıoğlu

Gülseren Budayıcıoğlu ile ilgili bildiğim tek şey, İstanbullu Gelin dizisinin konu edindiği ''Hayata Dön'' kitabının yazarı olması.
Bir de kitabı okuyunca diziyi izlemeyi sevmiyorum, diziyi izliyorsam kitabı okumak istemiyorum.
Diziyi izlediğim için Hayata Dön kitabını da merak etmemiştim.
Hafta sonu bir arkadaşımla görüştüm, elime Kral Kaybederse kitabını verip sadece -mutlaka okumalısın... dedi...
(Çok seviyorum bu yaklaşımı)
Ben olsam tutamam çenemi :) Bir yandan kitabı verir, bir yandan da uzun uzun anlatırım falan ^.^
Arka kapak yazısına dahi bakmadan başladım okumaya.
Kitap o kadar güzeldi ki.
Sayfaları hep bir merakla çevirdim.

Nasıl güzel yazılmış...

Ne garip hayatlar var...

Hayat ne garip...

Kitabı elime alacağım zamanları kovaladım durdum.

Sonunu merak ettiğim için hem hemen bitsin istedim, hem de hiç bitmesin...

Aslında uzun uzun konuşasım, kitabı anlatasım var ama bu sefer yapmayacağım.

Çünkü bu kitap okunmayı hak ediyor.

İyi günler dilerim...

Ekim Ayı Geçmeden

Ekim ayını diğer aylara nazaran daha çok seviyorum. Mâlum #benimayım :)

Aylar, yıllar geçti ömrümden hayatının en çok hangi zamanını sevdin deseler -tam da şu anı, derim. Yaş aldıkça yaşlanıyorum kısmına gözlerimi kapatıyorum. Geçmiş denilen şey acı, tatlı geldi geçti. Artık saymıyorum.
Ama en büyük duam sağlık, varlık.
Bunu insana hayat mı öğretiyor, zaman mı öğretiyor bilmiyorum ama artık yaş aldıkça bazı şeyler daha normal geliyor...
Bir zaman sonra, içimde ki iyiliklerin değil ama beni savunan duygularımın geliştiğini, yapmam dediğim şeyleri yaptığımı... aklıma gelmeyip başıma gelen şeyleri yaşadığımı gördüğüm zaman... evet, yaşlanıyoruz... diyorum.


Neyse...
Şimdilik söyleyeceklerim bu kadar :)
Yine görüşelim inşallah Ekim ayı ^.^

Ruh ve Tembellik

Üzerinden epey zaman geçti,
Bir arkadaşım heyecanla bir etkinlikten bahsetmişti.
Katılmak istemediğimi söylediğimde ise, ruhun mu tembel senin? demiş zihnimin köşesine yer etmişti.
Bu soru kendimi sorgulama sebeplerimden biridir.
Ruhum bazen tembel,
Bazen yorgun,
Bazen mutluyken mutsuz,
Bazen de mutsuzken mutlu olabiliyor.
Ama bunların hiç biri elimde olmuyor.
Bende herkes gibi zaman zaman feleğin çemberinden geçip silkeleniyorum.

Tam da şuan kendimi sorguladığım zamanlardan birindeyim.
Yıllardır değişmeyen gerçeklerimden biridir pazar gününü pazartesi gününe bağlayan geceler.
Uyuyamam.
Tembellikten mi derseniz, hiç değil.
Ama ruhun huzursuzluğundan, yapılan haksızlıklardan, insanlarla mücadele etme isteğimin olmayışından.
Hayatı zorlaştıran insanlar uyurken benim uykumun kaçması ruhumun azmi değil de ne?

Neyse...
Zamanı geri alamıyorduk değil mi...

Cumba Çocuk

Ankara da yaşayanlar çocukla gidilebilecek alan kısıtlılığını çok iyi bilir. 

Oturduğumuz muhit çevresinde alışveriş adına binlerce yer bulabilirken aktivite/eğlence olarak görmek istediğimiz yerler maalesef ki sınırlı. 

En azından bizim yaşadığımız çevre öyle. 

Tesadüfi olarak kızımla evden çıkıp ne yapacağımızı bilmediğimiz bir zamanda google yardımıyla geldik Cumba Çocuğa. 

Gerçekten çok iyi geldi.

Çocuğu avm dışında eğlenebileceği etrafta ona zarar verecek şeyler olmadan, rahat rahat gezebileceği geniş mi geniş bir alana getirmiş olmanın mutluluğu ile paylaşmak istedim. 

Rahatlıkla çayımı içerken kızım alanı keşfetmenin tadını çıkardı. Ayrıca benim de görmemi istediği şeyleri yanına çağırarak paylaştı.


*(Bu davranışı; ah benim zekâsını anasından alan akıllı çocuğum! gibi değil de, onun mutlululuğu benim mutluluğum.. olarak algılamanızı rica edeceğim :))

Samimi, güler yüzlü, sıcak insanların bulunduğu güzel bir ortam. Cumba Çocukla ilgili öğrenmek istediğiniz her türlü soruyu bıkmadan cevaplıyorlar :) Raflar, sandalyeler, koltuklar hepsi çocuğumuzun rahatlıkla ulaşacağı boyda. Mekan sahipleri hem çocukları, hem de aileleri düşünmüş. Keyifli ve güvenli.
Ayrıca bir saat ücreti 15 TL olan hem fiyatı uygun hem temiz, hem de güvenli bir oyun alanı bulunuyor. Kütüphane/kafe kısmını çok sevsem de oyun alanını görmeden geçemedim. Malum önümüz kış...

Bir de haftalık, aylık etkinliklerinin olduğunu öğrendik. Atölyeleri, ev yapımı pastaları, kekleri, çayları ile tam bir aile ortamı. Web siteleri, www.cumbacocuk.com buradan da bakabilirsiniz.

Şunu da belirtmek isterim ki,
Bu paylaşım evet bir reklam.
Ama karşılıksız.
Cumba çocuk sahiplerinden habersiz.

Bizim gibi arayış içinde olan, fakat böyle bir yerin varlığından haberi olmayanlar haberdar olsun diye...

Herkese iyi haftalar.

Beklemedeyiz

Uzun bir ara verdikten sonra yazmak en zoruymuş.
İnsan nereden başlayacağını bilemiyormuş..
Buraları çok seviyorum.
Uzaklaşmak hiç iyi gelmedi. Aslında yazdıkça kendime zaman ayırıp, önce kendimle bir şeyler paylaşıyor muşum ki bu çok daha kıymetli.
İnsan aynı anda her şeye yetemiyor.. yetişemiyor da...
Burası benim için durak yeri gibi, yazmadığım karalamadığım zamanların eksikliğini hissettim desem yalan olmaz..

Çalışma hayatı.
Evlilik.
Aile.
Şimdi de minik bir kıpırtı var içimde...
Henüz adını koyamadığımız tatlı bir heyecan,
Çoşkulu sesler var.
Hayırlı, sağlıklı, sıhhatli bir şekilde karşılamayı ümit ettiğimiz minik bir kalp...

#37hafta 

#beklemedeyiz

^.^