Bir hüzün çöktü yüreğime.

Göz görmez oldu, dil söylemez, kalp duymaz…

Sanki içimde bir kapı kapandı da, nereye gitsem yol bulamaz oldum.

Kalbim kırıktı; sebebi yoktu, tarifi yoktu.

Yalnızca derin bir ağırlık gibi çöktü uykularıma.

Ruhum yoruldu da, sanki bedenime yük gibi bırakıldı.

Bir hüzün çöktü yüreğime.

Boğazın düğümlenir, gözünün ucuna kadar gelir ama

yine de akmaz yaş.

Bir hüzün çöktü yüreğime.

Kalbimin acısını duyuyorum;

görüyorum.

Dar bir kıskacın içinde kalmış gibiyim.

Boğazım düğümleniyor.

Ve ben sadece… susuyorum.

Gece

Kalbimin melodisini şenlendiren bir sesi aradım,
Uzakların yakın, yakınların uzak olduğu diyarlardan gelir sandım.
Kalpten dile dökülen incelik gözleri şenlendirince,
Yüreği ısıtır ya insanın…
İşte, o sesi duymak istedim.
Birkaç dize, birkaç söz,
Ama en çok o ses olsun istedim.
Yüreğim diyorum, incinmeyi hak et…
Ama karar veremem buna,
Bilemem.
Yalnızca ümit ederim.
Geceler…
Gece…
Şairin dizesinde dediği gibi:
“Bir de gece… Ah, o gece.”
Seven, sevdiğine kavuşsun;
Ama önce seven, sevdiğini söylesin.
Belki bu gece,
İşte o gece…

Bir Çocuk Kalbi Hayat

Bilmediğim bir korkunun içinde zor günler geçirdim. 

Ayağım takıldığında yaşadığımın zorluk olduğunu düşünmüştüm. 

Düştüğümde kalkamadığımı görünce asıl zorluğun düşmek olduğunu zannettim. 

Aslında, zorluk kalkmak ve hayata tutunmaya çalışmaktaymış. 

Göründüğü kadar kolay olmuyor hiçbir şey. 

Bir mum gibi ayakta kalmaya, aynı zamanda yanmaya ama yanarken eriyenlerini kendi etrafında toplamaya çalışmak ümit etmekle eşdeğer sayılabilir. 

Çünkü amaç, hayatta kalmak. 

Ama sağlıklı. 

Ama muhtaç olmadan. 

Bir çocuğu eleştirmek müthiş acımasızlık. 

Bir çocuk için “gözleri ne kadar cin gibi bakıyor” dediğimde gördüğüm tepkide bir duygu hissetmiştim. 

Pişmanlık.

Ama ibre kendime dokununca daha iyi anladım. 

Anneler köyde doğurur ama aynı zamanda çalışırmış. Evde çalışır, tarlada çalışır ama çalışırken yavrusunu yüreğinin en yakın yerinde taşırmış. 

Bu sahneyi gözümde canlandığımda burnuma güzel kokular, kulağıma hoş sözler gelir. Dokuma desenlerden oluşmuş sedirin üstünde ayaklarımı toplayarak oturduğumu, önümde sıcağı tüten çayımı yudumladığımı, dışarıdan gelen rüzgarın uğultusuyla kalbimin yaşadığı o neşeyi duyduğumu hissettirir. 

Bir çocuk olmak kıymetlidir. 

Bir kalbe dokunmak kıymetlidir. 

Ama bir insanı bilmeden acımasızca eleştirmek o sedirin üstünde, o rüzgarın uğultusunu hissederken çay sıcağını kaybeder ve insanın kalbi o neşeyi duyamaz. 

Gözü güzeli seçemez. 

Dili güzeli söyleyemez 

Herkes ağzına geleni söylerse yüreğimize kasvet çöker. 

Bir çocuk kalbi diyoruz. 

Bir anne yüreği mesela. 

Gerçek bir anne yüreğinden bahsediyoruz. 

İmtihana geldik biliyoruz değil mi?

Fotoğraf: alıntı.

Kutlama

“Başımı omzuna yaslamaya 

hayata yeniden başlamaya

bağımda bahçemde pınarlarımda

İçimi yıkamaya geliyorum”

Sözler insanın içini ısıtmıyor mu? 

Gerçekten öyle değil mi?

İnsan sevdiğinin gönlünde çiçek açtırmak istemez mi?

Yeniden başlamaktan da korkmaz, çünkü o omuza ihtiyacın var. 

Sevgi, sadece almakla değil.. vermekle de güzelleşiyor. 

Nasıl ki insan insana ihtiyaç duyuyorsa, 

Sevmeye ve sevilmeye de öyle ihtiyaç duyar… 

Bir yerlerde bizi sevmek için hiçbir karşılık beklemeden sadece sevgisini vermeye hazır biri var. 

Hasret kokusunu getiriyor rüzgarıyla.. 

Hem hüzünlü hem mutlu ediyor bazı sözler. 

Ve insan aydınlanmak istiyor.

“Şarkı - Sezen Aksu/Kutlama”

Gözden Kalbe

İnsanın mutsuzluğunu makyaj bile gizleyemez.

Kalp kırıklığı, gözlerden okunabilen en net duygudur.

Bir insana baktığımızda ilk olarak gözlerine yöneliriz. O bakışlardan bir anlam çıkarmaya çalışır, ruhunun derinliklerine yol buluruz. Bir resme baktığımızda ise, eğer bu bir insan silüetiyse, yüzündeki çizgileri inceleriz ama en çok gözlerindeki ifadeyi anlamlandırmaya uğraşırız.

Çünkü gözler, hüznümüzü gizleyemediğimiz yerdir.

Mutluyken içimizi güldürür, hüzünlüyken buğulanır.

Ve biz, anlam yüklemeyi severiz.

Çünkü evet…

Her şeyin bir anlamı olmalı.

Hayat, anlam kazandıkça güzelleşir.

İnsan olmak mı zor, iyi kalmak mı?

Bir niyetle çıkıyorum yola. Yanımda, her daim taşıdığım ümidim…

Bir bülbülün sesini duyuyorum.

Dua ediyorum.

Acizim.

Kulum, biliyorum. 

İyi olmaya çalışıyorum.

Ama yaptıklarımız… hep yorumlanıyor.

Derin bir nefes almak istiyorum doya doya.

Söylemek istediklerim geliyor aklıma… yutuyorum.

İnsan olmak mı zor, iyi kalmak mı?

Derler ki, kötü olmak emek ister…

Peki, iyi kalmak?

Konuşmak istiyorum.

Anlaşılamamaktan korkuyorum.

Yürümek istiyorum.

Ama bir türlü yolu bitiremiyorum.

Sevmek neden bu kadar zor?

Bir insanı sevmenin bedeli neden bu kadar ağır?

Karmaşanın içinde bir ışık ararken,

neden ışıkları tamamen kapatırlar?

Gün doğuyor.

Gün batıyor.

Ben yine aynı yerdeyim.

Ama ben… o eski ben miyim?

Bazen Yavaşlamak Gerek

Kendini kıramamak…

Aslında burada “kıramamak”; tabularını, doğru bildiklerini, bazen yanlış anladıklarını, bazen de beklentilerini…

Yorulmak ama yoğurulamamak.

Hayat bana çok şey öğretti diyorum, sonra bir bakıyorum, aslında hiçbir şey öğrenmemişim.

Tekrarladığım şeyler öğrendiklerim değil; alışkanlıklarım.

Bir yola çıkmışım, epey de yol almışım.

Ama durduğum yerde, “yolda neler gördün?” diye soranlara anlattıklarımın içinde hep bir eksiklik var.

Hayat böyledir ya bazen…

“Ah, ben neler gördüm” deriz.

“Feleğin çemberinden geçtim” diye övünürüz.

Belki gerçekten öğrenmişizdir, doğru.

Ama şu an olduğum yerde bu soruya vereceğim cevaplar bunlar değil.

Yolda göremediklerime üzülüyorum, evet. 

Yanımdayken sevdiklerimin ihtiyaçlarını düşündükçe de aynı üzüntü. 

Dün araba kullanırken geçen bir sohbetten başladı bu düşünce.

“Buranın inşaatı epey ilerlemiş” dedi en çok sevdiğim.

“Aaa öyle mi? Arabayı kullandığım için hiç o tarafa bakamadım” dedim. 

O an bakmak istedim etrafa. 

İnsan hep yolda olunca anlamıyor. 

Bazen o yolda olmak, o yolda yolcu olmak gerekiyor. 

Arabanın içindeyken sağ koltukta olmayı teklif etmeli,

Bazen “o” yolu yavaş geçmek istemeliyiz. 

Zamanı geri alamam…

Ama umarım, kendi farkındalığımın elinden tutabilirim.