Kalbimin kırılan yerlerinden onarılmak isterdim.
İzi silinsin, yaralarım görünmesin.
Hafızam yerinde dursun ama beynimin içi sussun isterdim.
Kimseye değil kendime kızgınlığım.
Gömleğin kolunu ütüledim mi? Hatırlamıyorum.
Kaybettiğim sevincimi yerine koyamıyorum.
En olmadık zamanlarda üzülüyorum kendime.
Bir nehir kenarında suya anlatsam dertlerimi alıp götürür inancına bürünmek varken içimde saklıyorum.
Mutluluk belki de esen rüzgar.
Ama bazen onu dahi hissedemiyorum.
Kendimde kaybolmaktan yoruldum.
Duruyorum.
Ama aslında yine de duramıyorum…
Önceden fotoğraflar biriktirir, taslaklar oluşturur en çok da yazıp silmek, bazen kendime saklamak, bazen anı oluşturmak istediğimde blog sayfam ikinci evim olurdu.
Sobanın üzerinde yanan kestanelerin kokusu odanın buğulu havasına karışmışken aklıma geldi.
Kaçmak değil ama kelimelere sığınmak istedim.
Umarım bu yazımı okur, selamımı alır bir selam da siz verirsiniz.
Saygı ve sevgilerimle 🌸
Hissettiklerimin düşündüğüm nesne üzerinde ağırlık yaptığını fark etsem de kendime şunları söylemeden edemiyorum...
-Bu bilezik senin içinde senden olan, seninle yaşamış hayat tecrübelerini barındırsın.
-Dünyanda gördüğün, bildiğin ve yaşadığın ama unutamadığın ne varsa sana onları hatırlatsın,
Sonra;
Bu ''o'' olsun.
O çok sevdiğin, gözünden sakındığın, kalbini paylaştığın...
Kimsenin bilmediği, hissedemediği, yalnız sana ait olduğunu düşündüğün.. adını koyamadığın o his olsun.
İnsan ait olduğuna teslim oluyormuş.
Teslim olduğuna sadık.
Ve sanırım sevmenin kıymeti dediğimiz o şey böylelikle var oluyor.
Kalbinin nereden kırıldığını, ne yaralar aldığını, nasıl sevdiğini ve nasıl sevilmek istediğini hatırlatsın.
Açalım mı artık gözümüzü dünyaya.
Olandan, bitenden habersiz yaşadığın yetmez mi sence de?
Görmek, duymak, bilmek.
Bilmek iyi gelmez mi?
Sözlerinin salınarak yürüdüğü yetmez mi?
Sana bakanı gör.
Seni duyanı duy.
Ama artık bil!
Bil ki... bahşedilen zaman içinde bir giz barındırıyor.
Sana ait, senden alınmışla oluşan bir giz.
Anahtarın nerede olduğunu bil artık.
Yolunu bul.
Bazen gitmek iyi gelir.
E sen de git artık...
Gözünü kapattığın o dünyadan git.
Güneş cama vuruyor, ama içeri karanlık.
İçeri aydınlık, dışarı daha parlak.
Sardunya kokuları yalnızca belirli zaman dilimlerinde geliyor.
Kokuyu duymak, yaşamak, hissetmek, nasipten...
Şenlikler, bayramdan bayrama dönüşmüş.
İnsan içinde var olanı unutmuş.
Küçük bir su birikintisine yansıyan silueti...
Bazen utangaç.
Çok hevesli.
Çok da kırılgan.
Ne olduğunu biliyor, nasıl olacağını zaten bilemeyeceğinin farkında.
Adına umut denilen duygu, dünyasını kaplamış.
İyi ki var.
Peki korkmak.
Korkmaktan korkmak.
Ya duymak.
Duymaktan korkmak.
Bilmek, ama bilmezden gelmek.
Denklemi kuramıyorum.
Matematiği iyi biri de değilim zaten.
Mutlu olmayı seviyorum sadece.
Herkese yetecek kadar sevgim var, ama bazen sevmeye de korkuyorum.
Kelimeler cümlelere dönüşse de, cümleler birbirleriyle anlam karmaşası yaşıyor.
Bu karmaşadan nasıl kurtarıyor insan kendini?
Onu da bilmiyorum.
Peki ya sen?
Hayatın rengini yakalamaya çalışırken zevkini çıkarmayı kaçırıyorum bazen.
Kalp kırıklıklarımı hangi tamirci onarabilir ki ? Diyorum.
Cümlelerim birbirine uymuyor.
Dağılmanın ve toparlanamamanın ne demek olduğunu daha iyi anlıyorum.
Anlatmadan anlaşılmak istiyorum.
Yerine koyamadığım ne varsa yerini bulsun istiyorum.
Hem almak, hem vermek istiyorum.
Ne incinmek, ne incitmek istiyorum.
Bazen sesimi duyurmak istiyorum.
Bazen görünmez olmak istiyorum.
Öyle bir dünya istiyorum.
Benim olmayan, ama içinde benim de olduğum.
Zor olanın kolay olduğu.
...
Bilmek istiyorum.
Duymak istiyorum.
Görmek istiyorum.
...
