Kalbimin kırılan yerlerinden onarılmak isterdim. 

İzi silinsin, yaralarım görünmesin.

Hafızam yerinde dursun ama beynimin içi sussun isterdim. 

Kimseye değil kendime kızgınlığım.

Gömleğin kolunu ütüledim mi? Hatırlamıyorum. 

Kaybettiğim sevincimi yerine koyamıyorum. 

En olmadık zamanlarda üzülüyorum kendime. 

Bir nehir kenarında suya anlatsam dertlerimi alıp götürür inancına bürünmek varken içimde saklıyorum. 

Mutluluk belki de esen rüzgar. 

Ama bazen onu dahi hissedemiyorum. 

Kendimde kaybolmaktan yoruldum. 

Duruyorum. 

Ama aslında yine de duramıyorum…