Bir varmış, bir yokmuş

Bir varmııış, bir yokmuş; günlerden birgün, ülkelerden birinde, ocak ayının ortalarında, kışın çöktüğü; insanların evlerinden çıkamadıkları bir zamanda, evlerine sığınan insanların olduğu bir apartmanda sakin,sessiz, kendi halinde yaşayan aileler varmış. Birgün apartmana yeni bir aile eklenmiş. Ama ne bilsin ki apartman sakinleri taşınan insanların duygularında bir yoksulluk olduğunu.
Derken; gürültüye aldırmadan, mutlu mesut yaşayan apartman sakinlerini şaşırtan, düşündüren ve bir o kadar da kızdıran bu olay mutlu apartman sakinlerinin, ne yapacaklarını bilemedikleri bir durumla karşı karşıya getirmiş.
Birgün; köpek havlamalarının nereden geldiğini bilen bu insanlar, havlama seslerinin çoğalmasıyla ayaklanmışlar. Ve apartman boşluğundan bakmışlar ki durum içler acısı. Bir yanda vicdan diğer yanda saygı...
Evet binaya en son dahil olan komşular köpeciklerini apartman boşluğuna bakan boş bir odaya koymuş yanına bir çuval mama, su, karton ve birde yatması için sünger bırakmışlar. Sağolsunlar varolsunlar ki odanın camını açık bırakmayı unutmamışlar. Kapısını kitlemişler ve evi terketmişler :(
Yaşanan bu olay bir insanlık dramının göstergesi olsa gerek. Karşıdaki canlıya yapılan bu saygısızlık, köpeciğin bakışlarında ki çaresizlik, çırpınış bu insanların vicdan yoksulu olduklarının bir göstergesi olsa gerek. Rabbim sizleri ıslah etsin, bizleri de vicdanlı Allah'tan korkan kuldan utanan insanlarla karşılaştırsın diyerek mutlu sona kavuşturamadığım bu hikâyeyi burada sonlandırıyorum.

Gönül mutlu hikâyelerle burada olmak ister, ama burası artık dertleşme, içini dökme, rahatlama duvarı gibi olduğu için bu aralar böyle devam etmekte. İnşaAllah sevgi dolu, aşk dolu içinde mutluluk olan hikâyelerle, yazılarla burada olmak kısmet olur :)

Güzel mi güzel bir örnek olan kapanış fotosu ile...

Sevgiyle kalın!