Snapchat

Amcalarım, kuzenlerim, bilumum akrabalarım tam bir facebook bağımlısı adayı olduklarında facebook hesabımı kapatmıştım.
Bayramdan bayrama görüşebildiğimiz insanlarla, hatta hiç görüşemediğimiz, yolumuza çıksa -aa merhaba diyecekken yolunu değiştiren ve yüzünü çeviren arkadaşlarımızın listemizde var olması ne saçma değil mi...
Yanlış anlaşılmasın.
Arkadaşlarımı ve akrabalarımı çok seviyorum sadece sosyal medyanın onlara veya bana kattığı samimiyetsizliği sevmiyorum.
Öncelikle bana kendimi özel hissettirmiyor.
İnsan sıfatına yakışan en güzel duygulardan biridir samimiyet.
Bana vefasız olduğumu söyleyen, aramadığımdan, sormadığımdan yakınan insanların samimiyetsizliğini de sevmiyorum.

Özgür olduğum sosyal medyaları seviyorum.

Bu sıralar en çok snapchat'e takıldım.

Biraz benden, biraz da o küçük dünyamdan.

Ama en önemlisi samimiyetle..

Snap adım, instagram adım hep aynı: dndnbgne

Yaseminsel Mevzular 2

Kısa bir süre uzak kaldım buralardan.

Ne var ne yok diye bakmaya geldim ama kendimi tutamayıp bir kaç kelam edeyim dedim.
Vaktiyle NFK'nın kitabında okuduğum bir söz vardı.

Çok severim.

''Belaya uğradığın zaman sabret

Halinden mahluklara şikayet etme

Merhametliyi merhametsize şikayet etmiş olursun!''
İnsan okuduğunu veya dinlediğini nasıl anlamak isterse öyle anlıyor.

Bazen doğru anlıyor, bazen yanlış.

Ama esasen anlıyor.
Küçük bir hastalık yaşadım.

Aslında hastalık değil, sıkıntı.

Sıkıntı da değil, üzüntü.

Adı bende vardı, sonradan yok oldu.

Üzüldüm.

Kalbim kırıldı.

Fakat yalnızca imtihanıma sahip çıkıp tevekkül ettim.

Kalbi kırıkların duası kabul olurmuş.
Bu ümitle sadece sustum.
Kalbimi kıranları Hz. Allah'a havale ettim.
Ve sonra, sadece dua ettim.

Emri Olur

Mekke de Vahşi adında bir köleye..
Bir gün efendileri, zengin olmak istemez misin? ey Vahşi diye gelirler.
Vahşi; canım dışında ne isterseniz kabul, der.
Kölenin sahipleri ondan Hz. Hamza'yı öldürmelerini ister.
Savaşlara zırhsız giden cesur Hz. Hamza'ya Vahşi'nin mızrağından çıkan bir ok saplanır.
Uhud savaşında Efendimiz (s.a.v)'in amcası Hz. Hamza şehit olur.
Gün gelir, zaman geçer...
Efendimiz (s.a.v) inen üç ayet delili ile Vahşi'yi Müslümanlığa davet eder.

Vahşi Taif'de Müslüman olur.
Peygamber Efendimiz (s.a.v)'in kapısına gelir.
Şehadet etmeye geldim, şahitlik et.
Beni yıldızlarından say der..
Peygamber Efendimiz (s.a.v) cevap verir...
Gel ama şöyle sesin uzaktan gelse...
Gözlerimiz gözlerimizi uzaktan deyse...

Sonrasında Resulullah (S.A.V) vefat edecekti…

Mescit öksüz,
Mescit yetim,
Mescit sahipsizdi sanki,
Hazreti Vahşi söz vermişti ya yaklaşamıyordu mescide
Sanki Resulullah (S.A.V) hep oradaydı.

Ve bir gündü…

Hazreti Vahşi mescit arkasındadır,
Yine üzgün,
Gözleri yaşlı,
Özlüyordu çünkü
Dokunamamıştı Resullah'a (S.A.V) ya…

Ve o dem bir ses yükseliyordu
Vahşiii…!
Ne bekliyorsun? Mescit seni bekler,
Gir artık mescide,
Sanki zaman durmuştu,
Sanki mekan yok olmuştu,
Vahşi huzurdaydı..

Sonra Vahşi'nin halini anlatan bu eser hasıl olur...

Taş bassın yerime dedi gönlüne..
Emri olur başım gözüm üstüne..

Bakmasın demiş birdaha yüzüme..
Emri olur inansın bu sözüme..

Almasın demiş adımı diline..
Vay ben ölem atsın toprak üstüme..

Vahşinin imtihanı da böyleymiş.. diyebiliyoruz ama ne nasip, ne nasipsizlik değil mi...

Masum Görünen Boyama Kağıtları

Geçenlerde bir arkadaşımın çocuğu boyama kağıtları çıkarmamı istemiş.
Barbie, winx, vidya tinkerbell falan yazmış minicik elleriyle, annesi aracılığı ile göndermiş.
Karakterleri Google'da aratınca şok oldum!

Şöyle düşündüm bir an.. çocuğum olsa ve böyle resimler boyasa çok utanırım.
Saçım açıkken cama dahi yaklaşmıyorum çünkü.
Yeni bir kıyafet giyiyorsam uygun olup olmadığına defalarca bakıyorum.
Kendimi olabildiğince korumaya çalışıyorum.
Ama düşünün..
Bu resimleri ve karakterleri 7-12 yaş aralığı çok seviyor.
Bu karakterlerin kırtasiyelerde kalem, silgi not defterlerinde ve bir çok eşyada baskıları mevcut.
Her yerdeler.
Resmen çocuk yetiştirmenin, anne baba olmanın zor zamanlarında mücadele veriyor bir kesim.
Bir kesimde ne olduğunu anlayamadan çocuğu başka dünyalara farklı hayatlara kapılıp gidiyor.
Toplum olarak bazı şeyleri meşrulaştırıyoruz.
Sonra eksiklerimizin, nasipsizliklerimizin nereden geldiğini bulamıyoruz.

Hafta-Sonları

Evlendikten sonra kendime hiç zaman ayıramaz oldum.
Hayır, asla şikayet etmiyorum.
Binlerce kez şükür!
Sadece...
Eskiden ayaklarımı uzatır saatlerce otururdum,
Sonra evi bırakıp kapıyı çeker gezmelere giderdim.
Şimdi durum tamamen değişti.
Bazen siz hiç gezmiyor musunuz?
Bir yerlere gitmiyor musunuz? diye soruyorlar.
Hayır efendim! yok öyle bir dünya diyorum boynumu bükerek..
Biz esas evlendikten sonra gezmemeye, hatta mümkün oldukça evde zaman geçirmeye gayret gösteriyoruz.
Çünkü hafta içleri bitmeyen ev işlerimiz, yetişmeyen yemeklerimiz oluyor.
En azından hafta sonları hafta içi hazırlığı yapıp biraz rahatlamaya çalışıyoruz.
Yani öyle hem çalışan, hem bir kaç tane çocuğu ve evi tertemiz olan kadınlar genelde mucizevi, veya da çok zengin oluyorlar :-)
Milli piyango çıkması hayalimiz olmadığından vede ne eşimin nede benim mısır da dedemiz bilumum amcamız, dayımız olmadığından şimdilik hafta sonlarımızı böyle değerlendiriyoruz :-)
Evlendin sen artık? ne bekliyordun diyenler burada da olursa, ki olabilir.
Cevabım yine aynı olur, bu kadarını beklemiyordum :-)