İran yapımı şahane bir film Baran,
Halet-i ruhiyem müsade edince izledim ve geç kalmışım dedim.
Böyle aşk hikayelerini ne kadar özlemişim..
Filmi izlemeden önce sadece afişine baktım, yapılan yorumları hiç bir şeyi okumadım.
Heyecanla ve büyük bir merakla tek nefeste izlemememde ki etken de bu oldu.
Bazı sahneler ki çoktan hafızama kazındı bile.
Önce bir erkek çocuğu gördüğümü zannediyordum.
Yanılmışım.
Sonra küçük bir kız çocuğu... dedim ve yine yanılmışım.
Benim küçük bir çocuk dediğim meğer güpgüzel bir genç kızmış.
Gerçi, beni hayret ettiren nokta kızda ki değişiklikler değildi. Başta düşman olan Latif'in kıza aşık olması ve sevdiği kız için elinden gelenin fazlasını yapmaya çalışmasıydı.
Evet hayret noktam onunla da sınırlı kalmadı.
Tek kelime dahi etmeden aşık olduğu kızın gözlerinin önünde gidişini seyretmesiydi.
Zorluklarla bulduğu sevdalısının gidişini işte böyle seyretmesiydi asıl beni hayret ettiren.
***Bir de bu zamana kadar izlediğim (3.) İran filminde de sonun mutlu bitmemesi...
Ne kadar alıştırılmışız mutlu sonlara, dedirtiyor :)
.jpg)
